هوش مصنوعی: چرا اینقدر فرصت را برای آرزوهای بیهوده تلف می‌کنی؟ چرا دل خود را با افکار نادرست پر می‌کنی و به حقیقت آسیب می‌زنی؟

هوش مصنوعی: زندگی در دنیا مانند خوابی است که در آن غفلت داریم و تنها توهماتی ما را به خود مشغول کرده‌اند. ای دل، چرا باید به این همه آلودگی بی‌فایده دل ببندی؟

هوش مصنوعی: بگذار تا نفس تو از فضای آرزوها عبور کند، تا در چنین بادی که به سوی هدف می‌وزد، حرکت کنی. چرا این‌قدر تنبل هستی؟

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن هدف، باید از خودت فاصله بگیری؛ مانند تیری که از کمان رها می‌شود. چرا باید این‌قدر به خودت وابسته باشی؟

هوش مصنوعی: دلتنگی و اضطراب به قلبی که به زندگی وابسته است، مانند ناخنی که در گره‌ای گیر کرده باشد، ادامه دارد.

هوش مصنوعی: دانه‌ی جان از کاه جسم جدا می‌شود، چرا این همه لرزش و اضطراب از باد مرگ؟ این موضوع نشان‌دهنده‌ی جدایی روح از جسم و تأمل در مورد مرگ و عدم شماست.

هوش مصنوعی: وقتی که چشم‌ات را از خواب غفلت باز می‌کنی، متوجه می‌شوی که زندگی، خانه‌ای است که در آن هستی. پس چرا باید به واعظ دور بمانی و از این خانه دور شوی؟