هوش مصنوعی: وقتی دست نیازمندان به چیزی نمی‌رسد، بهتر است که دامن وسعت و بزرگی از آن‌ها دور باشد. مانند اینکه آبشار کوه، بدون تلاش و همت، نمی‌تواند چیزی را بریزد.

هوش مصنوعی: به خاطر سرگردانی و پیوسته گشتن کسانی که به دنبال چیزهای باارزش هستند، دنیای ما به جایی پر از درس و عبرت تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: کسی که به رضایت و قناعت دست یافته، دیگر نیازی به begging و التماس ندارد؛ زیرا او به حدی از خشنودی رسیده که در دریای زندگی، نیازی به آب اضافی ندارد.

هوش مصنوعی: ایمانداران در دنیا با مشکلات و آزارهای بیشتری مواجه می‌شوند، اما این آزارها تنها نشانه‌ای از ایستادگی و شهادت آنان است و هیچ آسیب جدی به آن‌ها نمی‌زند.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت سیل، بهتر است که خود را در دل دریا پنهان کنم. از شدت گناهانم، به آغوش رحمت خداوند نیاز دارم.

هوش مصنوعی: از ترس نگرانی‌هایی که دارم، دلی پر از غم دارم که بتوانم از بلندی‌اش روز قیامت را ببینم.

هوش مصنوعی: به دنیا چشمت را به امید و آرزو دوختی، اما بدان که هیچ‌گاه دیگر نمی‌توانی حتی برای یک ساعت، چهره‌ی آرامش را ببینی.

هوش مصنوعی: با اتکا به نیروی ناتوانان می‌توان به قدرت و توانایی دست یافت، چون هر خواسته و دعایی می‌تواند پایه و اساسی برای استحکام قدرت و حکومت باشد.

هوش مصنوعی: در زندگی جز غم و اندوه چیز دیگری برای تو باقی نمانده است. چرا با این حال که از نعمت‌های زندگی محرومی، فرصتی که در اختیارت است را هدر می‌دهی؟

هوش مصنوعی: به خاطر طمع ورزی‌ها و دویدن بی‌وقفه به سوی مردم پست، کفش‌های خود را خراب کردی و به طور ناخواسته، دستار خود را که نماد عزت و کرامت است، کهنه‌تر از قبل کردی.

هوش مصنوعی: من از فیض و برکات گوشه‌نشینی سخن نمی‌گویم، زیرا از واعظ می‌ترسم که مبادا دوستانم به خاطر این صحبت‌ها، برکنارشان کنند و از کنج عزلت دورشان سازند.