هوش مصنوعی: از محبت دوست، چه زمانی پرده‌ی راز ما کنار می‌رود؟ اگر او از شرم رویش را از ما برگرداند، ما را خجالت نمی‌دهد؟

هوش مصنوعی: اگر فردا بخواهند ما را سرکوب کنند، جز این نیست که از شرم بر زمین فرو خواهیم رفت.

هوش مصنوعی: این نعمت‌هایی که داریم، مانند گل‌های زیبا و متنوعی هستند که سفره‌ی ما را زینت بخشیده‌اند و نشان‌دهنده‌ی فراوانی و زیبایی زندگی‌ ما هستند.

هوش مصنوعی: اگر تصویر ما را مصوری بکشد، هیچ تعجبی نیست که ورق خود را از آلودگی بزداید؛ ما خود به دست خود، این اثر را بر جای گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: از بی‌ارزشی ما فقط گرد یتیمی برمی‌خیزد و هیچ‌کس نگه‌دارنده‌ی جواهرهای رنج و عذاب ما نیست.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از آن زبان شیرین بپرسم که نشانه‌اش چیست، اما جوابش پیدا نیست، شاید ما را گم کرده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به عیب‌های دیگران توجهی نمی‌کند و آبرو جز پرده‌ای نیست. از این رو، واعظان فقط برای نشان دادن خود در این دنیا سخن می‌گویند.