هوش مصنوعی: شکوه و عظمت از طرف پادشاهان به‌دست می‌آید و آسایش و راحتی در دستان افراد فقیر و احتیاج‌مند است. در حالی که زیبایی و تجمل، مانند چتر از طاووس به نظر می‌رسد، اما اوج خوشبختی و سعادت از طایفه هما، که نماد پرواز و بلندی است، حاصل می‌شود.

هوش مصنوعی: آسان است که تفاوت میان شاه و گدا را درک کنیم، زیرا ممکن است کسی با وجود ثروت فراوان همچنان در جستجوی گنج باشد، در حالی که کسی که تنها به یک نان نیاز دارد، مقام و مقامش را دارد.

هوش مصنوعی: پادشاهان ممکن است که تحت حمایت و قدرت باشند، اما نیازمندان و بی‌نواها همچنان در شرایط سخت و پایین‌تری قرار دارند.

هوش مصنوعی: اگر یک درویش به خاتم طلا دسترسی نداشته باشد، این دلیلی بر کم‌ارزشی او نیست. ارزش واقعی او در گنجی است که در درون خود دارد، نه در ظواهر دنیا.

هوش مصنوعی: هزینه‌های زندگی شاه همیشه از درآمد و منابع خود اوست، اما نیازمندی‌های درویشان از نعمت و رحمت خداوند تأمین می‌شود.

هوش مصنوعی: کار پادشاهان (شه) گرفتن و تسلط بر امور است، اما روش درویش این است که تمام دارایی‌اش فقط در کف دستش می‌باشد و این حالت به‌گونه‌ای است که او فقط به پشت‌پایی خود تکیه دارد.

هوش مصنوعی: او در عین قدرت و توانمندی، با تواضع و فروتنی زندگی می‌کند. او هر چه زخم و آسیب به دیگران می‌زند، در عوض دستش به دعا و نیکی باز است.

هوش مصنوعی: فقر به نوعی به انسان احساس امنیت می‌دهد و در عوض، زندگی در ثروت و قدرت با خود همراه با نگرانی، غم و زحمت است.

هوش مصنوعی: فقر باعث ایجاد صلح، دوستی، محبت و آرامش می‌شود، در حالی که ثروت و قدرت به جنگ، درگیری و تنش منتهی می‌شود.

هوش مصنوعی: ویژگی و روح دوزخی و آتشین شاهان و حاکمان، همانند آتش نمرود است. در مقابل، ذات و طبیعت پاک و مقدس درویش، همچون خاک مقدس کربلاست.

هوش مصنوعی: فقر را با نگاه وسیع‌تری ببین، زیرا وقتی دل انسان گشاده باشد، در کنار این نعمت‌های پادشاهان، حقیقت واقعی را درک می‌کند.

هوش مصنوعی: جز غم مرگ، درویشی دیگر غم دیگری ندارد، زیرا که او به خاطر پیوستگی‌اش با حقیقت، از هر نوع مصیبت و مشکل دور است و در امنیت قرار دارد.

هوش مصنوعی: باغ بهشتی در پاییز، ورق‌هایش نمی‌ریزد. درختان آن همیشه سرسبز و شاداب‌اند، در حالی که شادی افراد فقیر و بی‌بضاعت تحت تاثیر بادهای نابودگر قرار دارد و امن نیست.

هوش مصنوعی: سالک به زیبایی‌های ظاهری و مقام‌های دنیوی اشاره می‌کند و می‌گوید که شایستگی و افتخار واقعی مانند تصاویر نخل در آب زلال، گذرا و ناپایدار است. این مقامات همچون تابی بر آب قرار دارند و به سرعت از بین می‌روند، بنابراین دلبستگی به آنها بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: عالمی که در آن زندگی می‌کنیم، به خاطر نبود آزادی برای بسیاری از انسان‌ها، به مراتب بیشتر مورد پسند آزادی‌خواهانی است. مانند بید مجنون که در حال رشد است و سرش بالا رفته، نشان از صلابت و عزم راسخ دارد، اما همچنان به قفس وابسته است.

هوش مصنوعی: وقتی کسی از بار سنگین مشکلات و بندهایی که بر دوش اوست رها می‌شود، به آسانی می‌تواند به سوی موفقیت و خوشبختی پیش برود، حتی اگر رسیدن به این موفقیت با زحمت و درد و رنج همراه باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه پادشاهی ممکن است به ثروت و نعمت خود ببالد، ولی اگر یک گدا به کمک نیاز داشته باشد، خود پادشاه نیز به آن گدا وابسته است.

هوش مصنوعی: مردم جهان همه به هم وابسته‌اند و همگی در این زندگی با یکدیگر همکاری می‌کنند. افرادی که ناتوانی یا ضعفی دارند، به کمک دیگران نیاز دارند و همواره نیاز به همراهی و یاری یکدیگر دارند.

هوش مصنوعی: خوشبختی و قدرت از بخشش و داد و ستد به دست می‌آید. در حقیقت، کسی که از این صفات برخوردار باشد، باید به آنها افتخار کند، زیرا این ویژگی‌ها به انسان سعادت و موفقیت می‌دهند.

هوش مصنوعی: زندگی پر از نعمت‌های رنگارنگ است و مرد باید از آن‌ها بهره‌مند شود. در فصل پاییز، از زیبایی و ارزش حنا بیشتر لذت ببر.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در مقایسه با افراد ثروتمند و قدرتمند که از روی بخشندگی به دیگران چیزی می‌دهند، از نظر زیبایی و ارزش، کمک و حمایت از یک درویش و تهیدست بسیار دلنشین‌تر و ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: بخشش و بزرگواری حاتم، و ثروت قارون تنها یک علامت از بی‌نیازی اوست. هرچند که برخی نادان، او را به خاطر ظاهرش یک گدا تصور می‌کنند.

هوش مصنوعی: درویش کسی نیست که به خاطر نیاز و فقر خود، به دست دیگران چشم امید داشته باشد و مانند دلقی بی‌ارزش به دیگران وابسته باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که درویش واقعی کسی نیست که راه‌های دشوار و سخت را می‌پیماید یا به دنبال دنیا و مادیات است. درویش کسی است که چشمش به زیبایی‌ها و روحیات درونی مردم دوخته نشده و تنها با ظاهر و صورت آنها آشنا نیست.

هوش مصنوعی: درویشی وجود ندارد که به دلیل شدت حرص و طمع، به خاطر نشان دادن ناتوانی‌اش، دستانش را به بیعت با قدرت‌ها دراز کند.

هوش مصنوعی: افراد دور از اجتماع برای جلب توجه و خودنمایی، به‌گونه‌ای رفتار می‌کنند که مانند پوشیدن لباسی نازک و شفاف است؛ این رفتار فقط در انزوا و دور از نگاه دیگران صورت می‌گیرد و در حقیقت، نمایانگر نفاق و ریاکاری آن‌هاست.

هوش مصنوعی: یک درویش واقعی کسی است که در دشت عشق، با موهای آشفته و شعله‌ور، زندگی می‌کند و حالتی دارد که زیباتر از بال پرنده‌ای بزرگ و باشکوه است.

هوش مصنوعی: درویش کسی است که در مسیر جستجو و طلب، با وجود اینکه همیشه محتاط است، همانند نرگس که همیشه چشمش به سمت اشیاء است، بر روی عصا تکیه کرده است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر عزت نفس خود از دنیا و مادیات کنار بکشد، دور از ذهن نیست. انسان عارف بر اساس قناعت، به مانند یک اژدها بر روی گنجی نشسته است.

هوش مصنوعی: ترس از غیر حق، به دلیل وابستگی به دیگران در ارتباطات انسانی وجود دارد و این ترس به اندازه‌ای است که حتی در زیر پوشش ظاهری خود، عریانی و vulnerabilities ما قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: وقتی شب می‌خوابد، دستش به فرش ساده‌ای که زیرش است نمی‌رسد، اما وقتی صبح بیدار می‌شود، دست دعا و خواسته‌اش به عرش آسمان می‌رسد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به خاطر تنگدستی و دل‌تنگی نمی‌تواند از امید خود دست بردارد، زیرا امیدش مانند گنجینه‌ای از لطف خداوند است.

هوش مصنوعی: کودکان بی‌توجه به سختی‌های زندگی، در برابر مشکلات مقاوم هستند و مانند درخت بید که حتی در شرایط سخت به زندگی ادامه می‌دهد، از کمبودها و فقر نگران نیستند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از نظر دارایی و ثروت بی‌بهره باشد، نباید نگران باشد، زیرا لباس فقر برای او زینتی است و فقر می‌تواند به عنوان افتخار او به شمار آید.

هوش مصنوعی: کسی که در دلش عشق و محبت اهل سخن وجود ندارد، به راستی بی ارزش و بی اعتبار است. او فقیر حقیقی است، چرا که از احساسات و معناهای عمیق زندگی تهی است.

هوش مصنوعی: تقی، خورشید درخشان و زینت آسمان دین است که نورش باعث روشنی و پرتو افکنی علم و دانش در جهان شده است.

هوش مصنوعی: خورشید درخشان نور خود را بر هر چیزی می‌تاباند، چه خشک و چه تر، زیرا آن ذره کوچک که در خاک است، با این نور آشنا و ارتباط دارد.

هوش مصنوعی: در تلاش برای اینکه بر روی ضریحش بایستم، از صبح تا شب در مقابل در آن با رویی زرد بر اثر آفتاب در حال رفت و آمد هستم.

هوش مصنوعی: اگر زمین از خاک جسم پاک او بالا رود، آنگاه آسمان نیز باید با حسرت و دلتنگی گردن کج کند و به او نگاه کند.

هوش مصنوعی: چشمه خورشید، به‌محضی که به زمین آب می‌دهد، از خاک او تا قیامت زندگی را رشد و توسعه می‌بخشد.

هوش مصنوعی: رفتن از محدوده او و غیبت از او دشوار است، اگر آب‌های بغداد بر پیشانی او بخورد، اشکالی ندارد.

هوش مصنوعی: سائل دیگر روی پریشان را نمی‌بیند؛ اگر ماهی بخواهد از او نور بگیرد، خورشیدش تنها ادای این نقش را دارد.

هوش مصنوعی: او قادر به کنترل هزینه‌های خود نیست؛ زیرا مانند ابر، به او کمک نمی‌کند. اگر دریا در گرداب گرفتار شود، این امر قابل درک است و می‌توان آن را توجیه کرد.

هوش مصنوعی: اگر در دایره‌ی نفوذ او، تا زمانی که خواسته‌ها نمایان نشود، چیزی برای عرضه نداشته باشی، بخشش و generosity او هیچ ارزشی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هر چیزی که نیکوئی و فراوانی او به وجود آورد، فقط نام دریا و زیره زمین را نمی‌دانم چگونه می‌توان تفسیر کرد و چه چیز دیگری در اینجا وجود دارد!

هوش مصنوعی: تا زمانی که درخواست‌های درخواست‌کننده بارها و بارها نزد او تکرار نشود، بزرگی و عظمت همت او بهQuiet و بی‌صدا باقی می‌ماند!

هوش مصنوعی: کس نمی‌تواند از خاکی بهتر از آنچه که در آن زندگی می‌کند حاجت خود را برآورده کند. در آنجا همه چیز به وفور وجود دارد و بی‌نیازی فراهم است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر سخاوت و generosity خداوند نیازهای خود را برآورده نکند، در واقع خود را به زحمت می‌اندازد و زندگی برای او سخت خواهد گذشت.

هوش مصنوعی: او با خلق وسیعش، نسبت دوری را به خوبی برقرار کرده است و وسعت صحرا را از خاطره‌ها می‌زداید؛ این به همین خاطر است که بیدار و آگاه است.

هوش مصنوعی: مردم زهد و عبادت خود را به گونه‌ای نشان می‌دهند که طمع و آرزوهای دنیوی به کلی از آن‌ها پاک است. اما در واقع، آرزوهای دنیوی همچون آتش درونی هستند که آن‌ها را می‌سوزاند و به طمع و حرص شبیه به اژدها تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: ادعای دیگران در مورد زهد و پارسایی در مقابله با او، مانند ادعای سگی است که درباره قناعت با طاووس حرف می‌زند.

هوش مصنوعی: زندگی زمانی وجود دارد که دنیا وجود داشته باشد. اگر در این مدت به ستایش او بپردازیم، جای افسوس دارد زیرا زندگی کوتاه و دانش پایدار نیست.

هوش مصنوعی: زندگی واقعی در سایه یاد توست و تا وقتی که جان دارم، یاد تو در قلبم خواهد بود. زندگی من به دور از یاد تو بی‌معناست و حتی واعظ هم به ستایش تو مشغول است.

هوش مصنوعی: شکرگزاری از ستایش و تمجید در زندگی کاری مهم است و حتی پس از مرگ نیز این احساس و یادداشت‌های زیبا در وجود من باقی می‌ماند و مانند صدای نی در وجودم زنده است.

هوش مصنوعی: به خاطر تفکر درباره ستایش تو، با هزاران اندوه و غم، دل من مانند یک غنچه شکفته می‌شود و باغی از احساسات دلنشین را در خود پرورش می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم خودم را در جمع ستایندگان تو جای دهم، بهتر است که در میان بزرگی‌ها قرار گیرم.

هوش مصنوعی: هر لحظه به خود می‌بالد که درباره‌ی تو صحبت می‌کند، ولی اگر قرار باشد از فضائلی تو بگوید، واقعاً کلامش به کجا می‌رسد و حد و اندازه‌اش چیست؟

هوش مصنوعی: ای سخن، با اینکه مدح او کار آسانی نیست، با حال و بی‌تحمل، دیگر از ستایشش بگذر و فقط دعا کن.

هوش مصنوعی: تا زمانی که این گنبد (آسمان) از موجودات پر باشد، در این مکان مقدس، خورشید و ماه به وجود خواهند آمد و به سوی بالا خواهند رفت.

هوش مصنوعی: آدمی که به زیارت می‌رود، با شور و شوق به سمت روضه می‌آید، اما در مسیر مواجه با مشکلات و موانعی می‌شود. در این راه، رفتار و اعمال او تحت تأثیر قرار می‌گیرد و گاهی ناپایدار و گاهی پایدار می‌شود. در واقع، هر کس در این مسیر با چالش‌هایی روبروست که بر حسب نیت و تلاشش متفاوت است.