هوش مصنوعی: بدن تو مانند یک خیمه است که ستون آن جان توست، طنابش روزی و دندان‌هایت میخ‌های آن به شمار می‌روند.

هوش مصنوعی: زمانی که میخ از زمین کنده شود، عمر نیز به سرعت سپری می‌شود. پس چرا از ماندن در خیمه امید داری، ای نادان؟

هوش مصنوعی: از فرا رسیدن مرگ غمی نداشته باش؛ چرا که زندگی تو همچون گلی است که بر روی خارهای تعلقات و وابستگی‌ها خوابیده و آرامش دارد.

هوش مصنوعی: دل خود را از قید جسم و ظاهر رها کن و آن را آزاد بگذار، زیرا حواس و احساسات تو به حرکت درآمده و در حال سفر و جستجو هستند.

هوش مصنوعی: رابطه و وابستگی‌های دنیوی را کنار بگذار و از محدودیت‌های جسمی رها شو، زیرا عشق و حقیقت در مسیر معشوق، فراتر از این دنیای مادی است.

هوش مصنوعی: در مسیر سلوک، بدن همچون بار سنگینی است که باید برای رسیدن به حقیقت، از آن رها شد، و بایستی از خودپرداختی و خودتجردی بهره گرفت.

هوش مصنوعی: من از عصا خسته‌ام و مانند حرف الف، یعنی اینکه دیگر جایی برای سکونت در خانه‌ی قدیمی جهان وجود ندارد!

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که از محدودیت‌های زندگی رها شوی. روز و شب، این زنجیر را چون سوهانی می‌زند.

هوش مصنوعی: زمانی که شمع بر سرت روشن است و نشانه‌های پیری را نشان می‌دهد، اشک‌هایت مانند جواهراتی از دندان‌هایت چکه می‌کند.

هوش مصنوعی: تو که نور چشمان من بودی و اکنون در مقابل من خواب مرگ را به آغوش کشیده‌ای، ای نادان!

هوش مصنوعی: اگر دلت سست و ضعیف شود، دیگر بر روی قوی بودن آن حساب نکن. همچنین، وقتی گوشت سنگین و سنگین‌بار شد، دیگر نباید بی‌ملاحظه و بی‌فکر عمل کنی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که با دست دادن عصا، ضعفِ سن و سال خود را نشان می‌دهی. یعنی باید از خوبی‌ها و راه‌های دوست استفاده کنی و نفس اماره خود را که به ضعیفی‌ها و ناپسندها می‌کشاند، از خود دور کنی.

هوش مصنوعی: تو به دو مو تبدیل شده‌ای و حرص و آز نتوانسته یک مو هم کم کند. قد و قامت تو به اندازه‌ای است که دل از این دنیا راضی نمی‌شود.

هوش مصنوعی: سرنوشت تو به پایان رسیده و عمرت به چلوک‌های سفیدی مو رسیده است، که نشان‌دهنده پیری و فرا رسیدن زمان آن است که به یاد گذشته‌های دور بیفتی.

هوش مصنوعی: زمان به سرعت می‌گذرد و شعله‌های پیری به ما حمله می‌کنند، روز و شب از جهات مختلف به ما فشار می‌آورد؛ به خاطر مشغله‌های بسیار.

هوش مصنوعی: چهره‌ات دچار چین و چروک نیست، چرا که تقدیر بر زندگی‌ات خط بطلان کشیده است.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه روزگار به سرعت از کنار تو گذشت، با گذشت زمان از لبان تو مانند غنچه‌ای که در حال شکفتن است، دندان‌های کوچک و نازکی روییده است.

هوش مصنوعی: سر به نشانهٔ احترام خم شده و در نتیجه قد به جای پا حرکت کرده است، چون در مسیر بی‌راهه سرگردان شده و به جایی دیگر نقل مکان کرده است.

هوش مصنوعی: در مسیر بی‌نهایت، تا زمانی که مانند تیر مرگ به سمت هدف بگویی بیفتی، به خاطر ایستادگی‌ات مانند پیکان کمان دقت و سرعت را تجربه می‌کنی.

هوش مصنوعی: چرا جوانی خود را در این پیری که به خاک و دنیای مادی می‌پردازد، به جستجوی فرمانروای واقعی ایمان تبدیل نکنی؟

هوش مصنوعی: به خواست الهی راضی باش، زیرا محبت حضرت امام رضا در دل‌ها مانند سلطانی است که بر قلب‌ها حکومت می‌کند.

هوش مصنوعی: از نوشته‌های لطف او، قطره‌ای مطر در دست داریم که نوشته‌اش از رگ ابرهاست و نقطه‌اش باران است.

هوش مصنوعی: وجود او مانند دریا است که مرواریدهایش در آن پراکنده است و صفات چشم او مانند حباب، نعمت و بزرگواری را به نمایش می‌گذارد و همه مردم عالم را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: در کنار دریا و دامن آن، نشانه‌ای از شهوترانی نیست، بلکه در عرق خجالت، نشسته و مبهوت است.

هوش مصنوعی: از خجالت دست او، ابرها در آب می‌افتند و به خاطر شرم و تلاش او، گنج‌ها در خاک پنهان می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم به زبان ساده‌تر بگوییم، اگر نعمت‌های او به صورت سیل بریزد و با شدت برخورد کند، آن‌گاه اثرات ویرانگری بر قلم و خانه‌ای که بر آن نوشته شده، خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: اگر بویی از لطافت و زیبایی او منتشر شود، هر کلمه‌ای که در وصف او نوشته شود به مانند عطر ریحان خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر ماه و خورشید به هم پشت کنند و نیاورند، او را به آینه شناخته و خواهید شناخت.

هوش مصنوعی: کشتی ماه در آسمان به نرمی حرکت می‌کند، گویی که در حال رقصیدن مانند درویشان است، تا به بازار بخشندگی او برسد.

هوش مصنوعی: هیچ چیز در این دنیا چون شیر آسمانی نمی‌تواند به اوج برسد. اگر بیرون از محدوده این جهان هستی، آنچه بر سرزمین‌ها می‌گذرد را مشاهده کنیم، به روشنی می‌بینیم که وجودی لرزان و ناپایدار در حال تغییر است.

هوش مصنوعی: اگر ترس باعث لرزش شود، داغی که پلنگان بر دل می‌گذارند، در حالی که خشم کوه را برمی‌انگیزد، نشانه‌ای از نگرانی در دل طبیعت ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: از ترس او، دل انسان مانند سنگ سخت می‌شود، اما آتش عشق آن را ذوب می‌کند و حتی خیال می‌تواند از آب و آتش بگذرد. اگرچه شیشه‌های گران‌قیمت هم ممکن است بشکنند.

هوش مصنوعی: برخی از عناصر و زیبایی‌های زمین بر دل و جان انسان تأثیر می‌گذارند؛ به‌طوری‌که این تأثیرات به مانند جواهراتی در دل صدفی درون انسان قرار می‌گیرد و در طول زمان در حال ایجاد و رشد هستند.

هوش مصنوعی: به زمین درگاه او می‌افکنند تا مهر و ماه از شادی و شوق خود را به هر سو برسانند.

هوش مصنوعی: در محیطی که به خاطر ادب و احترام، هفت آسمان از دور به نشانه‌ی سجده و تعظیم فرود می‌آیند.

هوش مصنوعی: در آن مکان مقدس، آتش ناشی از تابش آفتاب، هیچ چراغ و قندیلی نیاز ندارد تا نور و روشنی را به وجود آورد.

هوش مصنوعی: در او به قدری امید و روشنایی وجود دارد که حتی شمعی که برای گریه روشن شده، از شرم و خجالت عرق می‌کند.

هوش مصنوعی: در او عطری وجود دارد که مانند عود خوشبوست، اما هر سو که برویم، شوق و علاقه‌اش مانند فتیله‌ای از عطر عنبر در میان دود دل‌سوختگان می‌سوزد.

هوش مصنوعی: آب در دریاچه از عمق خود به سطح نمی‌آید، چرا که اگر اشکی در دلی نباشد، چگونه می‌تواند به وجود بیاید و در آن فضای مقدس جایی پیدا کند؟

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که آنچه بر پیشانی آسمان قرار دارد، نه یک مخروطی شکل است که تنها به ظاهر شبیه یک مخروط باشد، بلکه در واقع در دل خود دارای احساسی عمیق و ایمان است. این نشان‌دهنده این است که حتی در چیزهای ظاهری و بدیهی، عواطف و ویژگی‌های عمیق‌تری وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر دین و مقام کعبه به خاطر زینت آسمان‌ها به لباس اطلس درآمده است، جای تعجب نیست که اگر به خاطر این افتخار، دامان آن بر زمین کشیده شود.

هوش مصنوعی: بر فراز آسمان کهکشان وجود ندارد، زیرا بلندی آن به سقف آسمان خط بطلانی را زده است.

هوش مصنوعی: دل با قدرت و توانایی می‌تواند از ضریح او نگاهی بیندازد و ببینید که چگونه دریای رحمت خداوند به طور مداوم در حال جوش و خروش و تلاطم است.

هوش مصنوعی: عجب است که سر بتنی (محکم و سخت) بر زمین بیفتد! چرا که این سر برای ناراحت کردن آن جسم پاک (که به جان شبیه است) تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: مثل خاک درگاه او، به خودی خود، هوای خواسته‌هایش را دارد و از آن لحظه به لحظه در من طغیانی به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر محبت در میان نباشد، گناه و بخشش هرگز به هم نزدیک نمی‌شوند و آشنا نمی‌گردند.

هوش مصنوعی: سخنان شایسته‌ای برای ستایش او کجاست؟ قلم از ناتوانی شرمنده است، زیرا زبان قادر به بیان عظمت او نیست.

هوش مصنوعی: از صحبت و علامت‌ها گاهی به یک سو می‌زند و گاهی به سوی دیگر، اما در این میدان، کمیت و توان قلم مردانه نیست.

هوش مصنوعی: دست زبان خالی است، حتی اگر زبان به ستایش او مشغول باشد؛ اما از حقیقت عشق و محبتش، دل و جان آدمی پر است.

هوش مصنوعی: من زیبایی چهره‌ات را به اینجا آورده‌ام و چه چهره‌ای! که در تاریکی خود، به خاطر ناتوانی، پنهان شده است.

هوش مصنوعی: من چهره‌ای تاریک دارم و چهره‌ام آشکار است، این درگاه خالی است. دستی بدون کمک دارم و این دست من است، اما آن دامان دیگر متعلق به من نیست.

هوش مصنوعی: می‌خواهم بگویم که دل من به قدری سخت و سنگین است که حرف‌هایش چنان تند و برنده می‌شود که مثل تیغ زبان به دیگران آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: به شدت به وضعیت دشواری رسیده‌ام و از خودم نالانم! غم و مشکلات این دوران دیگر مرا تحمل نکرده‌اند و به تنگنا افتاده‌ام!

هوش مصنوعی: به چهره‌های زیبا و معصوم افرادی که از آلودگی‌های محیط در امان هستند، بی‌توجهی نکن و نگذار که بی‌احترامی به آن‌ها باعث زوال و تضعیف شخصیتشان شود.

هوش مصنوعی: از دست خواسته‌ات دو نان را بگیر و به واعظ بده؛ چراکه اگر به تو نباشد، پس سگ نازنین توست که در زنجیر دیگران قرار دارد!

هوش مصنوعی: امید دارم که بیهوده نباشد خاک شدن در برابر تو، چرا که این جسم ضعیف را به خاطر جانم قربانی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر از روی مهربانی دل خود را به یک سگ بدهی، جای تعجبی نیست. زیرا تو با صدای بلند و نعره‌ات جان را به صورت شیران به چالش کشیده‌ای!

هوش مصنوعی: هیچ وسیله‌ای برای آزادی‌ام ندارم جز اینکه تو فقط نگهبان من هستی، ای حمایتگر دو جهان!

هوش مصنوعی: من چقدر می‌توانم تو را تعریف کنم؟ همین کافی است که تو را در زمره ستایش‌کنندگان خود داشته باشم!

هوش مصنوعی: وقتی که سخنرانی نمی‌تواند به درستی او را ستایش کند، تو باید سکوت کنی و از زبان خود استفاده نکنی.

هوش مصنوعی: دعا کن تا از دل پاکت، همچون جویباری، مدح و ستایش او به طور طبیعی جاری شود.

هوش مصنوعی: اگر چمن از خاک به وجود بیاید، تا زمانی که چراغ گل روشن باشد، و اگر آب زلال وجود داشته باشد، تا زمانی که رخ گوهر درخشان باشد.

هوش مصنوعی: از خاک، راه او روشنی‌بخش دل باشد و از آب محبتش، گوهری درخشان از ایمان پدید آید.