هوش مصنوعی: دوستی با مردم و دنیا هیچ‌گاه پایدار نیست، زیرا آن‌ها مانند نمک‌خوارانی هستند که فقط برای خودشان زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند آیینه‌ای هستند که فقط به عیب‌ها توجه می‌کنند، اما همه‌ی آن‌ها در نهایت مانند بادام یکسان و نرم هستند.

هوش مصنوعی: وقتی که محبت و دوستی آن‌ها را جستجو می‌کنند، پر از نفرت است. و وقتی به ستایش آن‌ها پرداخته می‌شود، پر از ناسزا و تفریح است.

هوش مصنوعی: در حالتی که همگی بی‌نظم و بی‌قرارند، اما زمانی که به راه می‌روند، همه‌شان منظم و دارای حالت می‌شوند.

هوش مصنوعی: هیچ چیزی به جز فریب، از تلاش و بخشش به دست نمی‌آید و هیچ چیزی جز خودپسندیدگی، از طریق روش‌ها و رفتارها شناخته نمی‌شود.

هوش مصنوعی: همه افراد بر سر ایمان و تعهد به دین محکم و سرسخت هستند، اما در عمل و اجرای آن، قدم‌های مطمئنی برنمی‌دارند. در حالی که از نظر گفتار و بیان، همه چیز را به طور کامل می‌زنند.

هوش مصنوعی: همچون شاهینی که بر ترازویی نشسته است، همه به سوی او نگاه می‌کنند و زبان به سلام می‌گشایند تا جایی که او قرار دارد.

هوش مصنوعی: قدرت ماسک به اندازه‌ای است که از جنگل نیز قوی‌تر به نظر می‌رسد و نگاه طمع‌ورزنده‌تری نسبت به چشم تله‌گذار دارد.

هوش مصنوعی: بخشش و generosityِ آنها به قدری طبیعی و روان است که مانند ریزش آب از یک چشمه به نظر می‌رسد، در حالی که ثروت و منافع آنها تنها بهره‌برداری موقتی است، مشابه احساس گرمایی که در حمام تجربه می‌کنیم که زودگذر و زود از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است نیازمندی‌های مادی آنها کم باشد و ظاهراً روشنایی نداشته باشند، اما این حقیقت نمی‌تواند جلوی درخشش و روشنی معنوی آنها را بگیرد.

هوش مصنوعی: در حضور درویش، همه افراد مهم و با مقام، به یکدیگر احترام می‌گذارند و چون درویش وارد شود، همه به او خدمت کرده و به دنبال او می‌افتند.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، وقتی رنگ چهره‌ات را مشاهده می‌کنم، همه فرار می‌کنند و در مجالس شادمانی نیز، مثل جامی که همه به آن نوشیدنی می‌نوشند، همگی از جان خود مایه می‌گذارند.

هوش مصنوعی: این افراد ناخوشایند و دلگیر هستند، مانند کبابی که به درستی پخته نشده و بی‌مزه است، یا میوه‌ای که هنوز نرسیده و خام است.

هوش مصنوعی: همه مثل آب هستند که زود زایل می‌شوند و طبیعت‌شان به آزار دیگران می‌انجامد. مانند خواب شبانه، همه به بی‌خبری و غفلت فرو رفته‌اند که عاقبت این غفلت به دلخوری و مشکلات منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که در جمع شادمانی و جشن عبوس و جدی می‌شود، همه بی‌موقع و نابه‌جا مانند خروس‌های شب به صدا درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حالتی از زندگی می‌پردازد که پر از درد و اندوه است. او به نشانه‌ای از سرمای سخت و تلخی اشاره می‌کند که مانند زمستان سرد و یخ‌زده است. همچنین، غم و دلگیری او را به غربت شب‌های تاریک و ساکت تشبیه می‌کند، جایی که احساس تنهایی و اندوه بیشتر می‌شود. در کل، شاعر حالتی از ناامیدی و غم عمیق را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: چهره‌هایشان مانند گل صبح زیبا و دل‌هایشان تیره و تار است. مزاج و طبیعتشان مثل شیشه‌ی نازک و دل‌هایشان همانند سنگ خالص است.

هوش مصنوعی: بیت اشاره به حالتی دارد که انسان در سه نوع غفلت به سر می‌برد و در نتیجه، مانند شیشه شکننده و آسیب‌پذیر می‌شود. موهای او به حالت بی‌حالی در آمده است و شکم او از چیزهای ناپاک و حرام پر شده است. این وضعیت نشان‌دهنده زوال و ناپایداری است که انسان در آن گرفتار است.

هوش مصنوعی: همه اندام‌ها زیبایی و ظرافت دارند و با ناز و آرامش حرکت می‌کنند، اما هیچ چیز دیگری برای نشان دادن ندارند جز زیبایی ظاهری‌شان.

هوش مصنوعی: خضر و الیاس به خاطر اینکه همیشه از چشم‌های حسود این مردم پنهان می‌مانند، زنده و پایدار هستند.

هوش مصنوعی: هر کسی که در این دشت پر از سراب و تزویر زندگی کرده باشد، نمی‌تواند به دل خود آرامش بدهد و از منابع نادرست سیراب شود، بلکه تنها آب زلال و ناب را از چشمه‌ای واقعی و مطمئن خواهد نوشید.

هوش مصنوعی: هر لحظه باید شکلی از ناشناختنی را مشاهده کرد، زیرا مکان رحمت در این مقام زشت، بر روی آینه قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر مجنون از دست این درندگان در امان بود، هرگز خود را به چنگال وحش و درندگان نمی‌سپرد.

هوش مصنوعی: سگ به خاطر جدایی و زادگاهش ناله می‌زند، اما کبک به دلیل آرامش و امن بودن کوهستان خوشحال و راحت است.

هوش مصنوعی: زندگی برای من تلخ شده و لذت‌ها از خاطر به دلیل وجود افرادی که روحیه نیکو ندارند و دل‌هایشان مرده است، ملامت‌آمیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: این فرد آنقدر از تلخی و بی‌مزه‌گی زندگی آزرده شده است که دیگر نمی‌تواند به شیرینی و لذت زندگی فکر کند و احساس کند. این احساس ناامیدی به حدی است که او به سختی می‌تواند دوباره امیدی به شیرینی روزهای آینده داشته باشد.

هوش مصنوعی: آیا به ستایش پادشاه دین، که علم در دنیا به خاطر مدح او به کلام تبدیل شد، نیازی به شکر و شیرینی‌اش هست؟

هوش مصنوعی: حضرت موسی کاظم، شخصیتی بزرگ و محترم است که پیروان او در زمینه عبادات و کارهای نیک، از او پیروی می‌کنند و به او اقتدا می‌نمایند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان صرفاً به تعریف و تمجید او پرداخت، چرا که این کار ناشایست است و گویی که به چیز دیگری اشاره دارد که به دور از حقیقت است.

هوش مصنوعی: در آسمان ماه به خود می‌بالد، چرا که در این دنیا بنده‌ای وجود دارد که صبح علم را به‌دست آورده است و آن فرد، خدمتگزار اوست.

هوش مصنوعی: موکب او از گرد و غبار بسیار تابلو و درخشان است. همه جا را بوی محبت و عطر دود پر کرده و هر کسی با دیدن او، چهره‌اش در ذهنش نقش می‌بندد.

هوش مصنوعی: زمانی که شب سر بیافروزد و زیبایی‌هایش را نمایان کند، ماه نیز دامانی پر از گل‌ها برمی‌چیند.

هوش مصنوعی: در دل شب، نور ماه از چشمان زیبایش به دنیا می‌تابد و به خاطر این ویژگی‌اش، او به برترین مقام رسیده است.

هوش مصنوعی: دشمن او چنان در آتش خشم می‌سوزد که لحظه‌ای آرامش ندارد.

هوش مصنوعی: نهر بغداد با حسرت می‌گذرد و از خاک آن بخت با چشمانی اشک‌آلود یاد می‌کند، چرا که همیشه سر به پای این نهر داشت.

هوش مصنوعی: اگر چه گوهر ناب او مانند نگینی در حبس باشد، اما روح او در همه جا جاری است.

هوش مصنوعی: پا در بند است، اما دلش از محدودیت‌های دنیای جسم رها شده است. بدن در قفسی گرفتار است، اما جانش به مقام بلندی همچون عرش رسیده است.

هوش مصنوعی: دامن پاک او از نگاه درخشانش پر شده، مانند دامن طمع که از دست نعمت‌های فراوان پر است.

هوش مصنوعی: اگر تو همت و اراده‌ات را به کار بگیری، می‌توانی از طبیعت و منابعی که در کوه‌ها پنهان است، بهره‌برداری کنی و از آنها نفع ببری.

هوش مصنوعی: اگر او را در دامان لطف و کرمش قرار دهند، در این صورت اندازه‌ای از دریا نیز به جوش می‌آید که به خاطر آن نظام وجود برقرار باقی بماند.

هوش مصنوعی: به خاطر حسادت و زیبایی نور و روشنایی حرم، روشنایی آن به قدری افروخته شده که هیچ رد و نشانی از آتش در سنگ‌ها باقی نمانده، جز فقط نام و یاد آن.

هوش مصنوعی: اگر شبانی به او شکایت کند و از گرگ بگوید، همه شیرها از ترس لرزه بر اندامشان می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر پای کسی به جایی برسد که مقام و اعتبارش معروف شود، حتی کوه‌ها هم نخواهند توانست آتش را از دل سنگ‌ها بیرون بیاورند.

هوش مصنوعی: اگر آب از دل سنگ عبور کند، امید پختن در آتش، امیدی بی‌جا و ناامیدکننده است.

هوش مصنوعی: اگر موری از یک خانه ویران شکایت کند، مانند این است که کوهی در برابر سیل قرار گرفته و همچون رگ خشک می‌شود.

هوش مصنوعی: اگرچه سخنش شیرین و خوشگوار است، اما اگر بی‌ادبی کند، نشان‌دهنده‌ی شادی‌اش به گونه‌ای است که انگار در پوست بادام جا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که آب علم، مانند جوی خروشان، از سخن جاری می‌شد، اشکال و مشکلات از چهره مسائل پاک می‌گشتند.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند حق ستایش او را به درستی ادا کند، حتی اگر همه مردم جهان یکصدا شوند و زبان‌ها را به کار بگیرند.

هوش مصنوعی: تلاش یک واعظ خسته بی‌فایده است، زیرا سخنان او چیزی به نتیجه نمی‌رسد و کسی هم نیست که به ستایش او توجهی کند.

هوش مصنوعی: به من ارزشی برای تمجید و ستایش تو نیست؛ همین که از این‌ همه خوبی‌های تو بهره‌مند شوم و کامم شیرین شود، برایم کافی است.

هوش مصنوعی: اگر تمام شرافت دنیا میان همه تقسیم شود، باز هم به‌اندازه نام تو برای من نخواهد بود.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم به مشکلات و ناکامی‌های دنیا شکایت کنم، چون از ستایش و محبت تو برخوردارم و برای من هر دو جهان به خیر و خوشی است.

هوش مصنوعی: هر چیزی که کم دارم، در صورتی که محبت تو بر من نازل باشد، مثل ماه من را روشن کرده و عشق تو همه‌چیز را برای من کامل کرده است.

هوش مصنوعی: هر کس که تو را ارجمند و محترم بداند، در حقیقت سرور و تاج سرهاست. اما کسی که در مقابل تو خود را حقیر می‌بیند و به نوعی برده‌ی توست، نمی‌تواند از غم و اندوه رهایی یابد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عشق تو در قلبم جا دارد، دیگر اندوه و غم ایام به خاطر عفت و احترام در دلم جایی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: هرچند چهره‌ام به خاطر نافرمانی‌هایم زیبایی ندارد و قابل دیدن نیست، اما در روز قیامت چشم امیدم به رحمت توست.

هوش مصنوعی: با درد و عذاب گناه‌های خودم، دست به سازش می‌زنم؛ اما نگذار که در نظر دشمنان تو بدنام شوم!

هوش مصنوعی: اگر در راه ستایش تو قلم بخواهد بیفتد، به دعای دل و جان برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: هر روز به محض اینکه صبح از خواب برمی‌خیزد و به آسمان می‌تابد، باید زیر نور خورشید و در سایه علم و دانش قرار بگیریم تا بتوانیم از روزگار بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: علم دین پیامبر، مانند بادی است که همواره حکمرانی خاندان علی را به همراه دارد و باعث استقرار و دوام آن در جهان خواهد شد.