هوش مصنوعی: بابا، کجایی؟ چرا به دیدن من نمی‌آیی؟ از شدت عشق و شوق تو، بدنم خسته و ناتوان شده است.

هوش مصنوعی: از کربلا به شام بیا و ببین که در گوشه‌ی خرابه، خانه‌ام و جایی که زندگی‌ام به خاک سپرده شده است.

هوش مصنوعی: من در دل خود بذر محبت تو را کاشتم، اما افسوس که با فراق تو، خوشه‌های آن شعله‌ور شد و تمام حاصل عمرم را سوزاند.

هوش مصنوعی: من در گذشته تنها و یگانه در دنیای باارزش تو بودم، اما حالا با نگاه به اشک‌هایم، می‌بینی که دامنم از گوهرها پر شده است.

هوش مصنوعی: من مانند بلبل در باغ تو بودم، اما زمان و سرنوشت باعث شد که نتوانم حرف بزنم و تنها به صورت خاموش در کنار تو بمانم، مانند سوسن که زیبایی‌اش در سکوتش است.

هوش مصنوعی: در نهایت، حالا که من دیگر عزیز تو نیستم، پدر، ببین که چگونه در یک شهر دشمن، خوار و ذلیل و گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: پیش از این، گردن من در اختیار تو بود و حالا ریسمان تو باعث شده که گردن من آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: به خاطر ضربات نیزه، پهلو و پشت من کبود و زخمی شده است. حالا می‌خواهم که بر چهره‌ام نور و روشنی بتابانم.

هوش مصنوعی: دشمن اجازه نداد که از گرمای آفتاب، موهایم را روی تنت بکشم و سایه‌بان تو شوم.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر این غم و حسرت، به خاک سفر کنم، هر سال گلی از حسرت بر سر مزارم خواهد رویید.