هوش مصنوعی: تا زمانی که سایهٔ تو بر سرم بود، پدر جان، شب تاریک برای من روشن به نظر می آمد.

هوش مصنوعی: محل آرامش من همیشه دامن تو بود، اما حالا که رفته‌ای، دوری تو باعث شده است دلم خون شود.

هوش مصنوعی: اکنون با شدت و بی‌رحمی به من ضربه می‌زند، و نه تنها بر من، بلکه بر چشمان اشک‌آلود من هم رحم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: من پرنده‌ای خوش‌صدا در باغ تو بودم، اما به دلیل کینه‌جویی زندگی، بال و پر من شکسته شد.

هوش مصنوعی: من هنوز کودک هستم و دلتنگی برای دوری تو بر من سنگینی می‌کند. بار غم جدایی تو باعث شده است که کمرم خم شود.

هوش مصنوعی: ای کاش از مدینه بیرون نیامده بودم یا ای کاش به کوفه نمی‌رفتم.

هوش مصنوعی: در گذشته، در سفر به کربلا همواره با من بودی و حالا در مسیر به شام، شمر و سنان همسفر من شده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا دشمن من را از جلوی در خانه‌ات به اسیری برده است، تا خبری از من به تو برساند؟

هوش مصنوعی: دلم به خاطر دوری و جدایی پر از غم و اندوه است و به طور مداوم اشک‌هایم از چشمانم سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: من از تو دور شدم و نگرانم که از دلتنگی‌ام بمیرم. اگر زمانی متوجه شوی چطور به خاطر نبودنم رنج می‌کشم، دیگر اثری از من نخواهد بود.

هوش مصنوعی: ترکیب خون و چشم مردم، شعری به طرز دلخراشی است که از احساسات عمیق و دردهای درونی من سرچشمه می‌گیرد.