هوش مصنوعی: سکینه می‌گوید که غم من هیچ اهمیتی ندارد و چشمم امشب هیچ میلی به خواب ندارد.

هوش مصنوعی: رنج و درد یتیمی را به سختی تحمل می‌کنم و ای کاش بر حال آن کودک بی‌پناهی که پدر ندارد، افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: عمه جان، من امشب مانند شب‌های دیگر هستم و احساس اضطراب نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: با پدرم بگو که به سایهٔ چادر بیاید، زیرا بدن تو تاب آفتاب را ندارد.

هوش مصنوعی: به عمه بگو که این گروه بی‌مقدار، سکینه نمی‌تواند بار طناب را تحمل کند.

هوش مصنوعی: دشمن ظالم به من راه انتقام را نشان می‌دهد، اما من با دل پر رحم، ترسی از مجازات ندارم.

هوش مصنوعی: دشت پر از افرادی است که برای من نا‌آشنا هستند و نمی‌دانم چرا عمه‌ام در این مورد چیزی نمی‌گوید. مادرم نیز چهره‌اش را پوشانده نیست.

هوش مصنوعی: در این دشت خشک و بی‌آب، شیر از پستان مادرش می‌مکد، اما مادر غمدیده‌ام دیگر ربابی برای نوازش جانم ندارد.

هوش مصنوعی: نظم تو به زیبایی و دقتی است که اگر کسی به مشکلات روبه‌رو شود، چشمانش پر از اشک خواهد شد، حتی اگر به ظاهری معمولی باشد و در عمق خود احساس ندارد.