هوش مصنوعی: ای کسی که به میدان جنگ رفته‌ای و حالا بدنت بر زمین افتاده! به نظر می‌رسد که تو از حال و روز ما و اسیرانی که به دام افتاده‌اند بی‌خبر هستی.

هوش مصنوعی: تو در خواب به سر می‌بری و از حال ما بی‌خبری، ای پادشاه! اما ما به خاطر دوری تو، چشم‌مان به خواب نمی‌رود.

هوش مصنوعی: تو را در کنار دریا که تشنه لب بودی، به خاطر وفایت در راه محبوب، به خاطر عطش جانت کشتند.

هوش مصنوعی: آیا باید بر بدن تو بغض و اشک بریزم یا بر سرت یا به خاطر غریب بودنت ای سلطانی از نیکان!

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر آرزوی گوینده است که ای کاش فردی که بدی‌ها و مشکلات مادرش را مشاهده کرده، حالا خودشان در شرایط دشوار و پر از زخم و آسیب قرار می‌گرفتند. این احساس نشان‌دهنده‌ی عمق درد و رنجی است که گوینده از تجربه‌های تلخ مادرش دارد و به نوعی می‌خواهد دیگران نیز آن را درک کنند.

هوش مصنوعی: ای برادر جان! دشمن به من مهلت نمی‌دهد تا بتوانم در این دشت و بیابان بر تو بگریم.

هوش مصنوعی: کودکان تو به خاطر تشنگی شدید در حال نگرانی و بی‌قراری هستند، به من بگو چه کار کنم با غم این گروه یتیمان.

هوش مصنوعی: سرت را از زمین بلند کن و به اطراف نگاه کن؛ سکینه، با پاهای پُرپُرخار و زخمی، در میان خارهای این دنیا قدم می‌زند.

هوش مصنوعی: ما را از طریق ستم و بی‌مهری به سمت شام بردند، در حالی‌که دل‌مان پر از حسرت و چشمان‌مان پر از اشک بود.

هوش مصنوعی: ما قدرت تحمل سوار شدن بر چیزی را نداریم که فاقد بار و باربری است، حال آن که این سوار شدن در حال حاضر کاملاً بی‌پوشش و نمایان است.

هوش مصنوعی: فاصله گرفتن از زیبایی تو آنقدر سخت شده که در نظر مردم، ستم و تیر ستمگران به آسانی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: عجبی ندارد که با شنیدن این مرثیه ترکی، اشک‌ها از چشمان حاضران جاری شود.

هوش مصنوعی: در روز حساب، هر دانه اشکی که ریخته می‌شود، به حساب آورده می‌شود و همه آن‌ها در ثواب و جزای افراد مورد توجه قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از قطرهٔ اشکی که از چشمان بریزد، روز جزا خاموش خواهد شد و آتش دوزخ فروکش می‌کند.