هوش مصنوعی: ای دل! بیایید با هم ناله و شیون کنیم و اشک‌هایمان را به مانند سیلابی از چشمانمان بر روی صورت بریزیم.

هوش مصنوعی: گاهی به خودمان آسیب می‌زنیم و گاهی لباس‌هایمان را درمی‌آوریم. گاهی به طور آشکار گریه می‌کنیم و گاهی هم اشک‌های‌مان را پنهان می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما در اینجا به یاد حادثهٔ عاشورا و واقعهٔ کربلا، شور و حال و هیجانی ایجاد کنیم، مانند روز قیامت، در این سرزمین.

هوش مصنوعی: ما در نظر داریم که همچون کسی که تشنه‌ی حسین است، حتی اگر آب زلالی در دسترس باشد، از نوشیدن آن صرف نظر کنیم.

هوش مصنوعی: هر بار که با آب سرد گلویمان را تر می‌کنیم، به یاد گلوی خشک محبوب و عزیزمان هستیم و دلمان برای او تنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: ما برای بزرگانی چون اکبر و عباس می‌سوزیم و در فراق آن‌ها گاهی برای یکی و گاهی برای دیگری اشک می‌ریزیم.

هوش مصنوعی: از درد و رنج زنان افغان که در اسارت به سر می‌برند، شکایت می‌کنیم و هدف‌مان کمک به آن‌هایی است که یاری‌گری ندارند.

هوش مصنوعی: کودکان حسین به شدت تشنه هستند و به خاطر ظلم و ستم دشمن، دلشان از درد پر شده است. بیایید لحظه‌ای برای این کودکان گریه کنیم و غم آن‌ها را شریک شویم.

هوش مصنوعی: این اشک، مانند معامله‌ای با نسل پیامبر است، پس مواظب باشیم که در این معامله ضرر نکنیم.

هوش مصنوعی: در این دنیا، اگر دو قطره اشک بریزیم، شاید بتوانیم از آن برای سفر به دنیای دیگر استفاده کنیم.

هوش مصنوعی: به سمت کعبه‌ای که هیچ نیازی ندارد، روی می‌آوریم و دست‌های خود را به سوی آسمان بلند می‌کنیم و دعا می‌خوانیم.

هوش مصنوعی: پس از گریه بر سبط پیامبر، دعا می‌کنیم برای تمام شیعیان.