هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که بتواند رازهای دلش را با نسیمی بگوید و داستان عشقش را برای هم‌دل و یار خود روایت کند.

هوش مصنوعی: غمی که در دل من پنهان شده و از دید دیگران دور است، باعث شده که با تمام وجودم بخواهم آن را با صدای بلند فاش کنم.

هوش مصنوعی: هر جا که مجلس عزای امام رضا برپا باشد، از شدت اندوه چشمانم پر از اشک می‌شود و نام او را با گریه بر زبان می‌آورم.

هوش مصنوعی: رضا، در شهر خراسان به تنهایی و غم غربت خود باقی مانده است و من داستان تنهایی‌اش را با صدای بلند روایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: از درد و غم شیعیان در دل و جانم آتشی شعله‌ور می‌شود، اگر از تنهایی و مظلومیت امام حسین در کربلا سخن بگویم.

هوش مصنوعی: از زیبایی او سخن می‌گویم که مانند گلی زیر پا رفته است، یا از نور سرش که به دور افتاده صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در دل غم یتیمی سکینه را می‌پرورانم و یا از درد و بی‌پناهی زینب و کلثوم سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم به مشکلات و مصیبت‌های او به طور جداگانه اشاره کنم، دل کسانی که در عزای او به سر می‌برند را یکی یکی می‌سوزانم.

هوش مصنوعی: به جایی رسیده‌ام که احساس می‌کنم باید به نجف بروم و به فرزندم بگویم که پدرش به مرتضی وابسته است.

هوش مصنوعی: از شدت تشنگی به سمت بقیع می‌روم و با چشمانی پر از اشک برای فاطمه (سلام‌الله‌علیها) صحبت می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به شهر مدینه نگاه می‌کنم و در چشمان پر از اشک او حس درد و عواطف عمیقش را می‌بینم و احساسات او را با نام مصطفی بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: صحبت از درد و رنج مظلومیت اهل بیت در کربلا در هر جمع و مجلسی که باشم، می‌کنم و به خاطر این موضوع هر جا که بروم، این روایت را بازگو می‌کنم.