هوش مصنوعی: ای گوشواره‌ی عرش خداوند بزرگ و با عظمت، تو سرچشمه‌ای از دیانت و ارزش‌های انسانی هستی و مظهر کمال و شایستگی!

هوش مصنوعی: ای کسی که در سختی‌ها و مشکلات زمانه تنها نیستی و در مقام صبر و رضایت قرار داری، تو همچون طاقی بدون همدمی هستی!

هوش مصنوعی: آدم در بهشت بود و به خاطر غم و اندوهش دلگیر بود، اما از کسانی که مانند او هستند، هیچ‌گونه بی‌حوصلگی و ملالتی نداشت.

هوش مصنوعی: قاتل، مانند شمر، شخصی ناتوان و بی‌ارزش است، و مقتول، که تو هستی، از بزرگ‌ترین و ناشناخته‌ترین افراد است که هیچ‌کس نه او را دیده و نه درباره‌اش شنیده است.

هوش مصنوعی: چرا شمشیر شمر به تو آب نداد؟ او سر را از تن برید در حالی که در کنارش دجلهٔ زلال جریان داشت.

هوش مصنوعی: بر اثر ظلم و خیانت دشمن، جان تو گرفته شد و بدنت زیر سم‌های اسب‌ها له و ویران گردید.

هوش مصنوعی: بدنت همچون آفتاب می‌تابد و اگر به دور تو نگاه کنی، همچون ستاره‌های درخشان، زنان سالخورده و کودکان کوچک را می‌بینی.

هوش مصنوعی: مادر به خاطر فرزندش ناله می‌کند، زن به خاطر شوهرش، دختر به خاطر پدرش و پسر به خاطر جدایی از محبوبش.

هوش مصنوعی: تنها شمر به تو نزدیک شد و آن هم به خاطر خشم و طغیانت، نه از روی محبت یا دوستی. او هم به تو نگفت که حال و روزت چطور است.

هوش مصنوعی: دست تو را در میدان قتل و کشتار بریدند، گویی که جان از جسم دنیا جدا شده است.

هوش مصنوعی: عشاق و دلدادگان تو به خاطر دشمنی و کینه، قربانی شدند و جسم پاکشان در میدان نبرد به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: کودکان تو در آن دشت وحشت‌زده و سردرگم هستند، انگار که مانند غزال‌های لرزان و ترسیده به دور و بر می‌نگرند، گویی از شمر می‌ترسند و در حال فرارند.

هوش مصنوعی: ای شاه بزرگ و از پای درآمده، ای کسی که در واقع تشنه‌ام هستی و جان داده‌ای! ای کسی که از خانواده و نزدیکانت دور افتاده‌ای!

هوش مصنوعی: تا زمانی که زنده‌ایم، تنها به یاد تو هستیم و هیچ اندیشه دیگری در ذهن ما نیست. تو هرگز از افکار ما محو نخواهی شد.

هوش مصنوعی: سال‌ها و ماه‌ها از روزی که تو کشته شدی گذشته، هرگز عزای تو فراموش نخواهد شد و همچنان در دل‌ها باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: ای عشق، به ما طعنه‌ای زدی! تمام عمر در غم و اندوه به سر برده‌ایم، مانند کسی که همواره ناله و گریه می‌کند.