هوش مصنوعی: چرا باید هر شب و روز به خاطر غم و اندوه، به شدت گریه کنم؟ چرا باید به چرخش دنیا و ناملایمات زندگی توجه کنم؟

هوش مصنوعی: بهار حقیقی که از نسل پیامبر سرچشمه می‌گیرد، چرا به خاطر ظلم روزگار پاییز شد؟ چرا از چشمانم مانند ابرهایی که در بهار می‌بارند، اشک نمی‌ریزم؟

هوش مصنوعی: چرا مثل نی، به یاد شهیدان کربلا اشک نریزیم؟ چرا به خاطر جان‌باختگانی که جان خود را فدای آرمان کردند، غمگین نشویم؟

هوش مصنوعی: چرا مثل بلبل عاشق هر لحظه آهنگی نزنم؟ چرا از سوگوی جوانان، زیبایی چهره‌ها را نادیده بگیرم؟

هوش مصنوعی: چرا نباید برای حسین، به خاطر درد و غمش، اشک بریزم؟ چرا نباید به آن پادشاه باوقار که تشنه بود، نگاه نکنم؟

هوش مصنوعی: چرا بر قبر آن کسی که بی‌سر به زیر خاک خزیده، خاک نریزم و بر او خوب ننگرم؟

هوش مصنوعی: چرا وقتی دلمان از درد و زخم‌ها پر است، به یاد کسانی که در رنج هستند و با دل شکسته به صف ایستاده‌اند، فکر نکنیم؟

هوش مصنوعی: چرا نباید با سر و سینه‌ام در سوگ بگریم و ناراحتی‌ام را نشان ندهم وقتی که به تشنگی عباس بزرگ و معروف نگاه می‌کنم؟

هوش مصنوعی: به جای آنکه از چشمم اشک بریزم، چرا خون دل را نریزم؟ به یاد قاسم که جانش را در راه محبت فدای عشق کرد، دلم پر از غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: چرا باید حسرت و غم را در دل تحمل کنم و اشک بریزم؟ آیا بهتر نیست که برای کودک بی‌گناه و نازپرورده‌ام نگاه شاداب و محبت‌آمیزی داشته باشم؟

هوش مصنوعی: چرا اشک‌های خود را به خاطر زیبایی او بریزم؟ چرا به حال زینب که از دیار خود دور است، نگاه نکنم؟

هوش مصنوعی: چرا از دل ناله و فریادی بلند نکنم؟ وقتی که به بی‌قراری کلثوم، که خود در دل آرامی ندارد، نگاه می‌کنم؟

هوش مصنوعی: چرا شبیه شمع، نخواهم سوخت؟ چرا اشکی نریزم؟ در روزگار آرامش و سکون، چرا نباید به تاریکی نگاه کنم؟

هوش مصنوعی: چرا در گوشه‌ای از غم و اندوه ننشینم؟ در حالی که به درد و رنج حضرت سجاد نگاه می‌کنم و دل‌‌آزار هستم.

هوش مصنوعی: چرا برای مردم از نامهٔ «ترکی» حرف نزنم؟ چرا نباید از خواندن این شعر شیرین و دلچسب لذت ببرم؟