هوش مصنوعی: در شب تار، نزد خداوند، از ظلم زمان و ناملایمات زندگی شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: مانند نی با حال و هوای شهیدان کربلا دردم را فریاد می‌زنم و به خاطر جان‌فشانی یاران جان‌نثار ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد قامت بلند اکبر می‌افتم، مانند ابری که اشک می‌ریزد، هزار بار می‌گریم و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی به یاد تشنگی کودک شیرخواری که در حلقه پارهٔ علی اصغر است می‌افتم، غمگین و نالان می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر بهار به پایان برسد و فصل خزان آغاز شود، همان‌طور که شعله‌ها از شاخه‌های درختان زنده بیرون می‌آیند، من نیز به خاطر این تغییر بهاری که رفته است، باید ناله کنم.

هوش مصنوعی: در برابر زینب، سر مقدس شاه به تیرک نیزه آویزان است و من از ظلم تیرانداز به درد و ناله درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که به سرزمین شام و ویرانه‌ها می‌روم، یاد زینب که در دیاری بی‌خانمان شده است، در ذهنم می‌آید و از دل دردناک خود ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک می‌ریزد و به خاطر دختر ساکنِ در دل، که به خاطر جدایی از پدرش، بسیار غمگین و نالان شده است، باید با دل شکسته شکایت کنم.

هوش مصنوعی: به جای اینکه اشکی از چشمانم بریزد، خون ریزش می‌کند. از دل سوخته‌ام با چشمان اشک‌بارم شکایت می‌کنم.