هوش مصنوعی: من از ظلم و بی‌رحمی‌های دنیا شکایت می‌کنم. بیمار نیستم، اما مانند کسی که بیمار است، ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: حسین به خاطر ظلم شمر و تشنگی، جان خود را از دست داد. من به خاطر بی‌رحمی و جنایات شمر، غم و اندوه دارم و ناله می‌زنم.

هوش مصنوعی: دست او را اهرمن به خاطر انگشتری برید، و من از بی‌رحمی آن کافر فاسد ناراحتم.

هوش مصنوعی: در دشت کربلا، در محل خیمه‌ها، به خاطر آتش‌سوزی که در آنجا رخ داد، آتش پراکنده شده و من از این حادثه غمگینم.

هوش مصنوعی: در کربلا، عالمی به کمک آمده که به شدت تنها و بی‌کس است و از درد یتیمی خسرو بی‌همراه غمگین و نالان است.

هوش مصنوعی: از دشت نینوا تا وقتی که سرش به نی تبدیل شد، تا شام به گونه‌ای مانند نی که در دل نیزار ناله می‌کند، من هم در دل خود ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: سپاه شام و کوفه، با صد هزار نفر، در حالی که پادشاه دین به تنهایی با آن‌ها مواجه است، من از بی‌مردی و نداشتن غیرت آن لشکر بزرگ ناراحت و ناراضی هستم.

هوش مصنوعی: در کنار جسد اکبر، از دل ناله‌ای مانند لیلا سر دادم و به خاطر سوز دل، بی‌وقفه مانند مجنون گله می‌کنم.

هوش مصنوعی: با رسیدن خزان، دوران جوانی و شکوفایی گل‌های بنی‌هاشم به پایان رسیده است. مانند بلبل که در گلزار روز و شب ناله می‌کند، من هم در این باغ از sadness و ناامیدی شکایت می‌کنم.

هوش مصنوعی: سکینه، با درد و اندوهش، سرش را بر زانوی غم گذاشته و به خاطر بی‌توجهی به آن کودک بی‌غم، همواره ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: من به خاطر زینب که در غم به سر می‌برد، همچون ابر اشک می‌ریزم و به درد عابدی که تب دارد و درمانی برای دردش نیست، ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: از آن روزی که زینب در کوچه‌های شام را می‌بیند، همچون «ترکی» در هر کوچه و بازار، به فراق و اندوه می‌نالد.