هوش مصنوعی: شبانی که در غم جدایی دوستانش غرق در تیره‌روزی است، از بی‌توجهی و بی‌مهری آسمان و سرنوشتش ناله می‌زند.

هوش مصنوعی: لبخند نمی‌زنم زیرا غم زیادی در دلم دارم. اگر این غم را نشان دهم، دل و جانم می‌سوزد و مانند آتش به جانم می‌افتد.

هوش مصنوعی: هر روز و شب به خاطر دوری دوستان و جدایی از یاران، مثل بلبل که به خاطر جدایی از گل در باغ فریاد می‌زند، من هم در دل غمگین و ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: وقتی یاد حوادث کربلا و داستان اهل بیت را به یاد می‌آورم، انگار که از تلخی و درد آنها به شدت ناله و فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: ناکان در گلزار زهرا، گل‌ها را از بین بردند. آیا بهتر است از شکوه گلچینی بگویم یا از دست باغبانی که به این وضعیت دچار کرده است، ناله کنم؟

هوش مصنوعی: سلطان دین به خانهٔ خولی مراجعه کرده و در حالتی مهمان است. آیا باید از رفتار نا مناسب میزبان شکایت کنم؟

هوش مصنوعی: شمر بی‌دلیل سر انسان بی‌گناهی را برید و ساربان هم با ظلمش به سایرین آسیب رساند. آیا باید به خاطر ظلم شمر گریه کنم یا از ظلم ساربان شکایت کنم؟

هوش مصنوعی: برای خاتمی، هیچ کار بدی انجام ندهید. من از شدت احساسات نسبت به حال او مانند سلیمان زمان ناامید هستم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به شدت از غم و رنجی که بر سر سبط پیامبر (علیه‌السلام) آمده است، ناله می‌کند. او به طشت زر اشاره می‌کند که نماد نوعی مراسم یا عزاداری است و می‌گوید که وقتی قرآن را به آن سر داده‌اند، او نیز از شدت غم و ناراحتی ناله می‌کند. در انتها به تضاد بین ناله‌اش بر اثر فقدان یا ظلم اشاره می‌کند، به طوری که آیا باید از چوب خیزران که نشانه‌ای از تنبیه یا سختی است، ناله کند یا نه. این بیت بیانگر عواطف عمیق و اندوه شاعر نسبت به مصیبت‌هایی است که بر خاندان پیامبر گذشته است.

هوش مصنوعی: مانند ابرهای بهاری برای زمین‌های خشک ناله می‌کنم و مانند نی در غربت خانواده علی (ع) در محفل جان فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: پاییز زندگی اکبر شبه پیغمبر فرا رسیده است و او مانند بلبل از غم گل، با چشمان اشک‌آلودش به ناله و زاری پرداخته است.

هوش مصنوعی: یک کاروان از اسیران به سمت شام حرکت کرد و غم و اندوه آن‌ها دل هر بیننده‌ای را به درد می‌آورد، و من نیز در این میان دلم می‌سوزد و از این حال نالانم.