هوش مصنوعی: کربلا به مانند پاییز برای گلستانش شده است، جایی که گل ارغوان از دامنش روییده و شکوفا شده است.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر تو در دلم دردی وجود دارد که هیچ درمانی برایش نیست.

هوش مصنوعی: در دل من دردی وجود دارد که درمانی برایش نیست و نمی‌دانم تا کجا ادامه دارد و چه زمانی تمام می‌شود.

هوش مصنوعی: زبانم جز نام حسین و یارانش را نمی‌تواند بر زبان بیاورد.

هوش مصنوعی: یاد من افتاد که در روز عاشورا، گرمای شدید خورشید احساس می‌شد.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای در آن دشت پرواز کند، آفتاب به او نور می‌دهد و او را مانند کباب گرم و داغ می‌کند.

هوش مصنوعی: رئیس دین از جایگاه خود پایین افتاد و گرد و غبار بر سرش نشسته است.

هوش مصنوعی: ناراحتی و حسرت از لحظه‌ای که بدن زخم‌خورده و عریان او به زمین افتاد.

هوش مصنوعی: بر اثر تیرهای بسیار که به او زده شد، زخم‌هایی بر بدنش ایجاد شد.

هوش مصنوعی: شمر او را از پشت سر برید و او در میان دو نهر تشنه بود.

هوش مصنوعی: خولی سرش را به خانه‌اش برگرداند و در تنور پنهانش کرد.

هوش مصنوعی: کسی که در سختی و مصیبت است و جانش در خطر، بهتر است که بدنی مجروح داشته باشد تا اینکه در اوج خوشی و آرامش سرش در تنور باشد؛ به عبارت دیگر، زندگی در شرایط دشوار و تحمل درد جسمی به از بودن در وضعیت خطرناک و تنش‌زا است.

هوش مصنوعی: از این درد و رنج، فریاد و ناله‌ای به مهمانی یزید بلند شد، در برابر چشمان زنان و کودکان او.

هوش مصنوعی: سر سلطان دین به تشنه‌ای شبیه است که یزید به او سختی می‌رساند. در این تصویر، زندگی و مقام این سلطان به روشنی و زیبایی می‌درخشد. توهین به مقام او همچون ضربه زدن به یک لعل ارزشمند است، که به دنبال آن نشانه‌ای از دشمنی و کینه‌ورزی به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره‌ای به ناپاکی و ظلم دارد که باعث آزار و اذیت پیامبر شده است. در اینجا، ظلم و ستمگری به گونه‌ای توصیف شده که بوسه‌ی پاک پیامبر را تحت تأثیر قرار داده و با چوبی از درخت خزران، به او آسیب می‌زند. این تصویرگری نشان‌دهنده معنای عمیق ظلم و خشم است که می‌تواند بر روی کارهای نیک و پاک نیز تأثیر منفی بگذارد.

هوش مصنوعی: هر روز و شب، چشمان «ترکی» برای حسین اشک غم را می‌ریزد.