هوش مصنوعی: ای زیبای جوان، از جا برخیز و به حال خراب و چشم‌های اشک‌آلود من نگاهی بینداز.

هوش مصنوعی: وقتی تو به میدان رفتی، زندگی عزیزم از بدنم خارج شد و روزگارم بدون وجود تو مانند شب تاریک و بدون نور است.

هوش مصنوعی: از کودکی تو را بزرگ کردم تا زمانی که در پیری، همراه و مونس تنهایی‌های شب‌های تار من باشی.

هوش مصنوعی: من روز و شب را به خاطر زیبایی‌ها و موهایت دوست داشتم، اما در نهایت به خاطر دوری‌ات، روز و شب برای من یکسان و بی‌معنا شده است.

هوش مصنوعی: لشکری از هجرت به جان ناتوانم هجوم آورد و تمام طاقت و صبر و آرامشم را به یغما برد.

هوش مصنوعی: هر بار که روی تو را می‌دیدم، غم از دلم رخت برمی‌بست. ای تسلی‌بخش دردهایم، بی‌تو غم در دلم بیشتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: امید داشتم ای مادر که به شادی و خوشبختی تو کمک کنم، اما افسوس که بخت تو بی‌رحم است و من هم از این موضوع نگران و ناامیدم.

هوش مصنوعی: بعد از فوت امام مجتبی، دل من به خاطر تو آرام بود که تو یادگار حسن، باب کرامت هستی.

هوش مصنوعی: ای سرو خونین من! تو که از پشت زین بر زمین افتادی، من نیز از این سقوط تو اختیار و فرمان خود را از دست دادم.

هوش مصنوعی: پس از اینکه تو ای جوان زیبا، کشته شدی، هرگز گریه‌های آشکارم را نشان نخواهم داد، حتی تا زمانی که جان در بدن دارم.

هوش مصنوعی: دعا می‌کنم برای تو که شیر مادری را نوشیدی؛ تو که جانم را فدای تو کرده‌ام، ای قهرمان جان نثار من.

هوش مصنوعی: ناله و افسوسی از قاسم که با تشنگی جان خود را فدای غربت کرد. این داستان، شعری زنده و پرشور است که آتش عشق و احساس را در دل‌ها شعله‌ور کرده است.