هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده که باید به شدت گریه کنم و اشک‌هایم مانند باران بهاری از چشمانم بریزند.

هوش مصنوعی: بلبلیم را توصیف می‌کنم و از دل آتشینم ناله‌ای سر می‌دهم که از درد و عذاب من، جرقه‌هایی به درختان می‌افتد.

هوش مصنوعی: به طرز دیوانه‌واری به سمت کوه و دشت می‌روم و از دل خسته‌ام ناله‌ای بلند برمی‌آید که از دل کوه‌ها نیز شنیده می‌شود.

هوش مصنوعی: هر روز صبح از غم عشق محبوبم ناله می‌زنم و هر شب برای دوری او، آهنگ گریه می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که در یک باغ گل زیبا باشم، در آن صورت تمام گل‌ها در نظرم بسیار زیبا و دل‌نشین خواهند بود، اما خودم را همچون خاری احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی در باغ به درخت سرو نگاه می‌کنم، اشک‌هایم مانند باران بهاری از چشمانم سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: هر بار که به یاد واقعهٔ کربلا می‌افتم، مانند نی که در هم می‌پیچد، غم و آتش در وجودم جای می‌گیرد.

هوش مصنوعی: به یاد می‌آورم تنهایی و ستم‌دیدگی حسین، به قدری که اشک‌هایم همچون سیلابی از خون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: نفس عمیق و اندوهی به خاطر زمانی که فرا می‌رسد و جوانی که مثل یک چراغ درخشان و با استعداد، به قربانگاه می‌رود.

هوش مصنوعی: اکبر، جوانی بلندقد و زیباست که پسر امام حسین (ع) است و یادگاری از پدرش و نیاکانش به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: شخصی با ادب و احترام، دستی به سینه گذاشت و در نتیجه، حالتی از افتخار و شرم به وجود آمد که در مقابل آینه‌ی پاکی و وقار خود را نشان داد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای پدر! دل من از دنیاست و می‌خواهم به خدمت جد بزرگوارم بروم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم داستانی از تنهایی و غم خود را برای جد خود بگویم و کمی از این مردم بدکار شکایت کنم.

هوش مصنوعی: ای پدر! تا کی باید بی‌کسی تو را احساس کنم؟ نبودن تو مرا از توان خود دور کرده است.

هوش مصنوعی: محل و دنیا به خاطر دوری تو در آشفته و بی‌قرار شده است؛ دیگر هیچ جایی برای من نمانده که تاب و آرامش داشته باشم.

هوش مصنوعی: اجازه بده که به میدان روم بروم و جان عزیزم را در راه تو قربانی کنم.

هوش مصنوعی: من زنده‌ام و به لب‌های خشک تو نگاه می‌کنم، در حالی که چشمانم پر از اشک است و به آب شیرین می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: وقتی شاه، سخنان اکبر را شنید، به خاطر احساساتی که داشت، اشک‌هایش بر گونه‌اش جاری شد.

هوش مصنوعی: او را به جلو دعوت کرد و وقتی او را در آغوش کشید، بر لبش بوسه‌ای زد و به چشمانش که پر از اشک بودند نگاه کرد.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: اگر هزار سال زندگی کنم، چه فایده‌ای دارد در حالی که تو را ندارم، ای پسر با اصالت و نامدار.

هوش مصنوعی: هر بار که به چهره‌ی تو نگاه می‌کردم، ای پسر، یاد بزرگواری و شکوه جدت در ذهنم زنده می‌شد.

هوش مصنوعی: او مدت زیادی نزد پدرش ناله و گله کرد، تا اینکه پدر اجازه داد و او به میدان نبرد رفت.

هوش مصنوعی: شمشیر را به دست گرفت و با فریاد و افتخار، به جنگ آن گروه ناپاک و بدرفتار رفت.

هوش مصنوعی: او به گروه ستمکارこんیدید که به شدت حمله کرد، گویی حیدر با تیغ ذوالفقار در دستش آمده است.

هوش مصنوعی: افراد به محض رویارویی با او به هم ریختند و از ترس مانند گروهی از گوسفندانی که از شیر فرار می‌کنند، گریختند.

هوش مصنوعی: تمام سپاه به سوی او حرکت کردند، یک گروه از سمت راست و گروه دیگری از سمت چپ به سمت او رفتند.

هوش مصنوعی: ظالمان با سلاح‌های مختلفی از جمله تیغ و تیر و خنجر، به خاطر کینه و دشمنی، آسیب‌های زیادی به او زدند.

هوش مصنوعی: ناگهان، فردی ستمگر از جای پنهانی بیرون آمد و با یک ضربه، بر سر او زد و به وسیله شمشیری تیز و برّنده، آسیبی بزرگ به او رساند.

هوش مصنوعی: زمانی که دشمن پست به تارک او حمله‌ور شد و آن را شکافت، در آن لحظه واقعه شق القمر به وضوح نمایان شد.

هوش مصنوعی: از روی زین به زمین افتاد و با صدای بلند فریاد زد: "ای کسی که مایه دل‌داری و غم‌زدایی!"

هوش مصنوعی: اکبر را دریاب که از پا افتاده است و دستی برای کمک به او از آستین خود بیرون آور.

هوش مصنوعی: صداي ناله‌ي او به گوش شاه رسید و او با وقار به سمت میدان جنگ رفت.

هوش مصنوعی: از اسب پیاده شد و با دل پر درد و ناله‌ای از دلش کشید، سر فرزندش را به خاطر وفاداری‌اش در کنار گرفت.

هوش مصنوعی: او رو به رویش نشست و گفت: ای فرزند، بدون تو روز روشن من به اندازه شب تار است.

هوش مصنوعی: تو رفتی و من از درد جدایی‌ات ناراحت و غمگین هستم، مرگ تو موجب شده است که تمایل و زیبایی‌ام کم شود و دلم هنوز از این جدایی رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش را با اشک‌هایش شست و با خونش از پیشانی‌اش، زیبایی‌هایش را در معرض نمایش قرار داد.

هوش مصنوعی: او آن بدن پاره‌پاره را از زمین برداشت و گفت: چگونه این جسم زخم‌دار را به خیمه ببرم؟

هوش مصنوعی: آدم‌های حرم، احساساتشان را به بیرون از حرم نشان دادند و چشمانشان پر از اشک بود، همانند جویبار که به آرامی جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: از صدای ناله و فغان افرادی که در کنار خیام جمع شده‌اند، به نظر می‌رسد که گویی در روز قیامت، حقایق و اسرار برای همه آشکار خواهد شد.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، اشک‌ها در برابر این شاهزاده ارزشی ندارند. ای کسی که دلت شکسته است، به جای اشک، خون دل خود را به نمایش بگذار.