هوش مصنوعی: وقتی نام دشت نینوا به زبانم می‌آید، مانند آهنگ نی، آتشی در تمام وجودم شعله‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: فصل خزان در کربلا، جایی که همیشه حال و هوای گلستان را دارد، من مانند بلبل در روز و شب به ناله و آه و درماندگی مشغولم.

هوش مصنوعی: هر بار که بخواهم داستان کربلا را بنویسم، از شدت احساس و غم آنچنان متاثر می‌شوم که انگار خون از نوک قلمم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر وقت به یاد او می‌افتم، غم و تنهایی‌اش باعث می‌شود که از چشمانم اشک‌های خونین بریزم.

هوش مصنوعی: آه از وقتی که فرمانده مسیحی با لشکر کافران به میدان آمد و ما از تشنگی در چنین وضعی به زبان خشکیده‌ای رسیدیم.

هوش مصنوعی: اگر مرا به مهمانی دعوت کرده‌اید و از شهر مدینه هستید، چرا پس مرا از آب زلال و پاکیزه محروم کرده‌اید؟

هوش مصنوعی: شرط مهمانی این نیست که بخواهید بی‌احساس باشید و فقط نگران خودتان باشید. بلکه باید به نیازهای دیگران توجه کنید و برای یک قطره آب، حتی به جان خودتان هم خطر بیندازید.

هوش مصنوعی: شهر بطحا به خاطر ظلم و ستم شما ای اهل کوفه ویران شد و من از ستم شما مانند پرنده‌ای هستم که آشیانه‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: من حسین هستم و زینت آغوش پیامبر آخر زمان، محمد (ص) هستم. او با گل‌های محبت بر لبم معجزه گفتار را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: علی، شیر خدا و در ورودی بهشت من است. او مشکلات را حل می‌کند و مادرم، که بهترین زنان است، نیز مقام والایی دارد. من سرور و رهبر همه آزادگان هستم.

هوش مصنوعی: شما به طور کامل و بی‌رحمانه نوجوانان قهرمانم را از بین بردید و به خاطر دشمنی‌تان، دختران و خواهرانم را دربدر کردید.

هوش مصنوعی: مرگ عباس، دلیر و ریشه‌دار، همچون کمانی درنوردید و اکنون من، زخم جدایی از اکبر جوان را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: آیینه حق به سمت آسمان نگاه کرد و با خداوند خود گفتگو کرد و از او خواست ای خدای مهربان!

هوش مصنوعی: من در این مسیر با دلی تشنه به انتظارت نشسته‌ام و از همه چیز گذشته‌ام، تا در روز قیامت، تو گناهان شیعیانم را ببخشی.

هوش مصنوعی: ترکی با صداقت و ارادت خود به درگاه تو آمده و می‌گوید: ای امید یگانه من! مرا از در رحمت و بخشش خود دور نکن.