هوش مصنوعی: پدرِ درد دوری، هیچ درمانی ندارد و غریب در وطن، هیچ کسی را نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از شهر مدینه رفتی، دل من بدون حضور تو هیچ آرامشی ندارد.

هوش مصنوعی: چطور باید بگویم، ای پدر جان، که بدون روشنی چهره تو، زندگی‌ام هیچ نور و روشنی ندارد.

هوش مصنوعی: تو در کربلا هستی و خیال من هیچجا غیر از تو نمی‌خواهد برود.

هوش مصنوعی: در این مکان، چه فایدهای دارد که دراز بکشیم؟ چون اینجا تنها درد و غم وجود دارد و هیچ درمان و غذایی نیست.

هوش مصنوعی: کسی که در خانه‌ی خود هیچ یک از آشنایان را در کنار خود ندارد، احساس تنهایی عمیقی می‌کند و زندگی‌اش بی‌روح و غریب می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من در بیابان هجرت پر از غم و اندوه است و هیچ راهنمایی جز وصالت ندارم.

هوش مصنوعی: من از درد دوری و مشکلاتی که به جانم فشار می‌آورد، رنج می‌برم؛ چرا که این درد هیچ درمانی ندارد و نمی‌توانم از آن رهایی یابم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم زندگی کنم در حالی که آرامش ندارم، چون سکوت مطلق هیچ صدایی تولید نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: من از این می‌ترسم که به آرزوی او برسم و جانم را از دست بدهم، زیرا زندگی در این دنیا دوام و پایداری ندارد.

هوش مصنوعی: بگو به علی اکبر که زیبایی‌اش را به یاد می‌آورم، ولی از درد جدایی نمی‌توانم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: آیا روزی خواهد آمد که چهره زیبایت را ببینم، در حالی که دنیا هیچ ثبات و دوامی ندارد؟

هوش مصنوعی: در یاد تو و مکان نینوا، کوچک من مانند نی است که جز صدای تو، صدای دیگری ندارد.

هوش مصنوعی: ای پدر، تو که در مسیر عشق قرار داری، این راهی است که هیچ پایانی برایش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به درگاه تو «ترکی» امید دارد، اما افسوس که نه برگ سبزی دارد و نه صدایی برای اظهار عشق و دلشکستگی.

هوش مصنوعی: دل هیچ آرزویی نسبت به دنیا ندارد، زیرا او جز غم و اندوه کربلا چیز دیگری را نمی‌شناسد.

هوش مصنوعی: در این درد و رنج، هیچ‌کس به جز تو قادر به حل مشکلات نیست.

هوش مصنوعی: اگر به دربان خود توجه کنی، دیگر به قصر بهشتی اهمیت نخواهد داد.