هوش مصنوعی: تا زمانی که سایهٔ نیکو و پر برکت تو بر سرم بود، سرنوشت من خوش‌یمن و ستاره‌ام درخشان بود.

هوش مصنوعی: وقتی که نور چهره‌ات از نظرم دور شد، روزم مانند شب تاریک و کسل‌کننده شد و حجابم نیز تیره و نا امیدکننده گردید.

هوش مصنوعی: من در تمام روز و شب به تو فکر می‌کردم و شادم بودم، اما حالا که تنها در شهر شام هستم، نمی‌دانم چطور شب را بگذرانم.

هوش مصنوعی: می‌گویند که پدر تو برای مدتی به سفر رفته، اما من نمی‌توانم به این گفته اعتماد کنم.

هوش مصنوعی: سرنوشت و زمانه، تنها یتیمی را در چهره من ثابت کرده است و آسمان، زهر اسارت را در جام من ریخته است.

هوش مصنوعی: من در باغ تو مانند بلبل بودم، اما اکنون در آتش دوری تو مانند سمند آتشین در عذابم.

هوش مصنوعی: در دل من، تصویر این دو نفر از بین نمی‌رود؛ گاهی در خیال اکبر و گاهی در فکر اصغر.

هوش مصنوعی: ای فرمانده آرزوهای من، بیا و ببین که در دریای غم، مانند کشتی‌ای که دچار طوفان شده و لنگرش شکسته، گرفتار شده‌ام.

هوش مصنوعی: در این دکلمه، شاعر از دشواری و سختی‌های زندگی صحبت می‌کند. او به این اشاره دارد که غم و اندوه مانند گردابی عمیق و پرموج، او را احاطه کرده است و فرار از این وضعیت بسیار دشوار است. به طور کلی، احساس می‌کند که از این وضعیت پرخطر و غم‌انگیز رهایی ندارد و برای او فرار از آن تقریباً غیرممکن شده است.

هوش مصنوعی: می‌گویم به مهرت که دلخوشی‌ها و ناراحتی‌های شب جدایی را یادآوری کنم، اگر روزی وصال تو ممکن شود.

هوش مصنوعی: چشم من از شدت گریه خشک شده و به جای اشک، خون از چشمانم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای به نوشته‌های من نگاه کنی، متوجه خواهی شد که روزگار چه مصائبی بر سر من آورده است.