هوش مصنوعی: من به آن زیبای محبوبی که تصویرش در ذهنم نقش بسته، بی‌اندازه علاقه دارم و آرزو می‌کنم شبی او را در آغوش بگیرم و به سوی خود ببری.

هوش مصنوعی: من نظر خود را فقط به زیبایی او معطوف می‌کنم و اگر او به من نگاه کند، ممکن است چهره‌اش را از من بگرداند.

هوش مصنوعی: بی‌وفایی را همه در مکتب آموخته‌اند و گویی از علم وفا هیچ خبر و آگاهی ندارند.

هوش مصنوعی: اگر پرده‌ای که بر چهره دل است کنار برود، چه دلیری که درد و حسرت از دست دادن عشق را فاش کند. کاش پرده از چهره‌اش کنار برود و زیبایی‌اش چون ماه نمایان شود.

هوش مصنوعی: وقتی که او را تقدیس می‌کنم و به خاک احترام می‌گذارم، حتی بعد از مرگم، اگر به مزارم بیاید، سرم را از خاک بلند می‌کنم.

هوش مصنوعی: عاشق دل شکسته هرگز از درِ محبوب خارج نمی‌شود، حتی اگر صد بار هم او را مورد آسیب قرار دهند، همچون قلمی که در دست نویسنده تا آخرین لحظه کار خود را ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر شب یک سحر و صبحی دارد، اما من در شگفتم که این شب جدایی چه شبی است که هیچ روشنایی و صبحی ندارد.

هوش مصنوعی: هر که عاشق شود و دلش را به عشق وا کند، در نهایت از سختی‌ها و بی‌محبتی‌ها شکست می‌خورد و پروازش محدود می‌شود.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر از کلامم شیرینی و لذتی مانند شربت و قند به وجود آید، چرا که اگر شبی لبم را به لب او بزنم، همانند شکر احساس خوشایندی پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: او نمی‌داند که شب تا صبح به جای اشک، خون دل از چشم‌هایش می‌ریزد.