هوش مصنوعی: ای زیبای باریک و نرم‌تر از مخمل و حریر! موهایت به شکلی افتاده است که زیبایی عطر خوشبو را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: تو به قد و قامت خود مانند درخت زیبای طوبی هستی و رنگ لبت مانند جویبارهای بهشتی می‌درخشد. انگار که گل وجودت از خمیری لطیف و دل‌چسپ درست شده است.

هوش مصنوعی: تو آن‌چنان خوش‌بیان و شیرین‌زبان هستی که انگار مادر تو، جز از شهد، چیزی به تو نداده است.

هوش مصنوعی: از وقتی که مهر و زیبایی تو را دیده‌ام، همه‌ی زیبایی‌های دنیا در نظر من به اندازه‌ی یک دانه‌ی جو کوچک شده است.

هوش مصنوعی: موهایم به خاطر دوری تو سفید شده، و روزهایم به خاطر جدایی تو تیره و تار مانند قیر شده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از تو دل بکنم، چون تو با زیبایی‌ات مرا تسخیر می‌کنی. هرگز نمی‌توانم در برابر تو مقاومتی داشته باشم، چون با کلام و نگاهت به من حمله می‌کنی.

هوش مصنوعی: در محله تو، کسی فقیر و ستمدیده‌ای وجود دارد که هرگز از او دربارهٔ مشکلاتش سوال نکرده‌ای.