هوش مصنوعی: ای چشمهٔ زندگی، شرمنده از زیبایی لب‌های تو هستی و آب ماندگاری، تحت تأثیر آب دهان تو قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ابروی خمیده‌ات مانند کمانی زیباست و مژه‌هایت همچون تیر، قلبم را می‌لرزاند که در برابر آن زیبایی تیر و کمان تو قرار دارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس پیش از من قامت و رفتار تو را نمی‌دیده است، من خودم را مانند سروی می‌خوانم اگر تو هم مثل آن سرو روان و زیبا باشی.

هوش مصنوعی: سخنان تو چنان زیبا و دلنشین است که حتی استادان زبان و ادبیات نیز از آن شگفت زده‌اند.

هوش مصنوعی: به خاطر حسرت آن موی زیبایی که تو داری، بدنم به قدری ضعیف و شکننده شده که انگار نازک‌تر از آن مو است.

هوش مصنوعی: از قبر برمی‌خیزم و با شادی و شور می‌رقصم، اگر روزی نام من بر زبان تو بیفتد.

هوش مصنوعی: عجب است که تو چه نوع وجودی داری که عاشقان از هر طرف به دنبالت هستند، مثل هلال ماه در رمضان که جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر مشروب بنوشی، پا از خانه‌ات بیرون نگذار، چون می‌ترسم در حالت مستی تو را بردارند و با خود ببرند.

هوش مصنوعی: شعر تو آنقدر شیرین است که از قند «ترکی» هم می‌گذرد، مگر اینکه این شیرینی فقط به خاطر قلم و هنرت باشد.