هوش مصنوعی: ای جانم! به جان دوستانت قسم می‌خورم که من تو را بیشتر از جسم و جان خودم دوست دارم.

هوش مصنوعی: من شب و روز به خاطر تصور بوی زلف تو، به اندازه‌ای لاغر شده‌ام که حتی از موی میان تو هم کمتر شده‌ام.

هوش مصنوعی: از چشمانم خون دل جاری می‌شود، مانند یاقوت، به خاطر فاصله‌ام از لبت که جانم را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه از دل من تیرهایی سرازیر می‌شود که ناشی از زیبایی ابروهای توست، ابروهایی که همچون کمان به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: اگر تو با لبخندت بخندی، گلزار از تماشای خنده‌ات غنچه‌ها را شرمنده خواهد کرد.

هوش مصنوعی: به آرامی و با احتیاط بیشتر به راه خود ادامه بده، چرا که ممکن است به یکباره از همراهان خود فاصله بگیری.

هوش مصنوعی: اگر باغبان قدر و قامت تو را ببیند، دیگر در باغ درخت صنوبر نخواهد کاشت.

هوش مصنوعی: اگر روزی به من برسی، حلقهٔ پذیرش تو را از چشمانم به دست می‌گیرم.

هوش مصنوعی: رقیبان من چنان حسرت خواهند خورد که اگر نام من بر زبانت بیفتد، ممکن است جانشان را ببازند.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشقی که دارم، می‌خواهم که دهانت را ببوسم.

هوش مصنوعی: شیرینی و لطافت کلام تو مانند شکر است و به نظر می‌رسد که سخن‌های تو همانند نی قند در لایه‌های وجودت جاری است.