هوش مصنوعی: زاهد، چرا انکار می‌کنی؟ چرا می‌خواهی جام مرا بشکنی؟ جام را در دستانت بگذار و بگذار من نیز آزاد باشم.

هوش مصنوعی: خونم مانند آب بر روی زمین می‌ریزد، از زخم خنجر، لطفاً از شیشه‌ام نریز، مرا با شراب قرمز پر کن.

هوش مصنوعی: من یک پرنده آبی هستم، چرا مرا از آب محروم می‌کنی؟ و وقتی که آزادی من را می‌گیری، چرا بال و پرم را هم می‌شکنی؟

هوش مصنوعی: مدتی است که ستاره‌ام در حال افول است و مشغول نوشیدن می‌باشم، این موضوع باعث شده که مشکلات و محدودیت‌های اختر (ستاره) مرا به فراموشی بسپارد.

هوش مصنوعی: تو به من نصیحت می‌کنی که از محبوبم دل بربایم، اما این نصیحت را به خاطر بسپار، خودم قلب محبوبم را می‌خواهم.

هوش مصنوعی: من از عشق و میگساری دست کشیده‌ام و دیگر این کارها را نمی‌کنم، حتی اگر هزار بار هم قلبم بسوزد و به درد بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر به نظر تو من بد هستم یا خوب، ای زاهد! خداوند چنین گوهر گران‌بهایی را آفریده است.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی حلال و پاکی را ببینی، به جسم ضعیف و خمیده و لاغر من نگاه کن.

هوش مصنوعی: اگر خواب ببینی، می‌توانی طوفان نوح را به وضوح ببینی، اما چشمان من همچنان پر از اشک و غم است.

هوش مصنوعی: اگر به سمت میخانه می‌روی، لطفاً دفتر مرا هم با خودت ببر.