هوش مصنوعی: ما آن‌قدر از یادها فراموش شده‌ایم که اگر جهان هم چشمانش را از ما برگرداند، ما خودمان چشم‌پوشی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: شیرینی و شادی در دل‌های ما به اندازه‌ کافی وجود دارد، حتی اگر خودمان آن را با صدای بلند نشان ندهیم. ما شاید ساکت باشیم، اما این سکوت به معناي نداشتن احساسات و شوق نیست.

هوش مصنوعی: اگر چه از زمین تا آسمان ثروت و نعمت جمع شود، اما ما هرگز معانی عمیق و ظریف را به قیمت‌های پایین نخواهیم فروخت.

هوش مصنوعی: ما با عشق بندگی می‌کنیم و از مفهوم آزادی آزاد هستیم، مانند زلف‌های یار که همیشه در حلقه‌ای به دور گوشش پیچیده‌اند.

هوش مصنوعی: زندگی شاد و جشن‌های ما به خاطر سکوت‌های ما نمایان شده است، و وقتی که ما به هیجان بیاییم، این شادی و شوق به وضوح مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: ما به حدی شاد و سرمستیم که از آغاز روز تا شب بی‌وقفه شراب می‌نوشیم، مانند کسی که هیچ سُرور و بی‌تعصبی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر احساسات و غم‌های ما به اندازه طوفان باشد، در نهایت وضعیت ما هم مانند حبابی است که به راحتی از جا کنده می‌شود.

هوش مصنوعی: محبت و زیبایی در این جهان می‌تواند ما را از حقیقتی که وجود دارد، دور کند و در خیال و تخیل غرق کند. ما در آغوش این زیبایی‌ها در حال زندگی هستیم.

هوش مصنوعی: در دل خود از آتش عشق رنج می‌بریم، اما چرا از دیگران درخواست همدردی کنیم؟ ما همچون می در حال جوش و خروشیم.

هوش مصنوعی: چه خوب است این مصرع از بیدل که طغرل به زبان آورده است: ما از لبه‌ی شمشیر آب جوهری می‌نوشیم!