هوش مصنوعی: ما به زیبایی و چهرهٔ مانند ماه او نگاه می‌کنیم و به همین خاطر، یک جهان از جلوهٔ زیبایی و نورانی بودن را در دل داریم.

هوش مصنوعی: غنچه‌ی سرخ لبش نیازی به توصیف ندارد، چون ما خلاصه‌ای از نوشته‌های او را در اختیار داریم.

هوش مصنوعی: ای نصیحت‌کننده، از دادن درس ادب به من خودداری کن! غیر از راه عشق، ما چه هنری داریم؟

هوش مصنوعی: اگرچه از دوری او اشک‌های خونینی می‌چکد و چشمانم پر از طوفان است، اما من از این دریا چشم می‌پوشم و به راه خود ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند بدون شایستگی و لیاقت خود، به نمایش خوب بودن و زیبایی خود بپردازد. ما نیز مانند گل لاله، که از عشق داغ و سوزان نامحبوبی می‌رسد، نشانه‌هایی از عشق را در خود داریم.

هوش مصنوعی: تا به حال پیراهن ما تنها پوشش خاکی بوده است، هر لحظه از عریانی، لباسی بر تن خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که غیر از او باشد، نظر عاشق نباید به آن معطوف شود. آیا ما جز او، به چیزی دیگر در این دنیا توجه داریم؟

هوش مصنوعی: تنها چیزی که می‌تواند خواسته ما را بیان کند، شب ناامیدی است. در حقیقت، ما همچون بوی کافور در سحر، چیزی داریم که قابل بیان است.

هوش مصنوعی: از این پس، وقتی که ما در باغ سخن قدم نمی‌زنیم، مانند نخل‌هایی خواهیم بود که میوه‌ای ندارند، اما به خاطر معنا و مفهوم، باز هم ثمر داریم و بارور هستیم.

هوش مصنوعی: حسرتی داریم بر دیدار و ترتیب سفر، که در این زمینه، بیدل به زیبایی سخن گفته است.