هوش مصنوعی: در آسمان، وقتی ستاره‌ای به اوج زیبایی خود می‌رسد، ماه هم که در آغوش او قرار دارد، درخشش خود را گم می‌کند و اثر نوری اطرافش محو می‌شود.

هوش مصنوعی: تنهایی و غم ناشی از بخت بد، همچون سرمه‌ای در دهان من به تلخی نشسته است و هیچ‌گاه ناله و فریاد من به گوش کسی نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: درد و اندوه عشق تو باعث شده که من به زمین بیفتم. در مکان خاکسپاری‌ام، فقط لاله‌ها را می‌بینی و چیز دیگری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زندگی و روحی که در کلام او نهفته است، همانند معجزه عیسی جان می‌بخشد؛ حتی اگر کسی سال‌ها بی‌روح و مرده باشد، صحبت‌های او می‌تواند او را زنده کند.

هوش مصنوعی: دل من در عشق او مانند گل آتشین می‌سوزد و این را به هیچ وجه نمی‌توانم تحمل کنم که ساغر شرابخانه را به دست دیگران بسپارم.

هوش مصنوعی: سوز و غم درون من نسبت به درد و رنج دیگران، هیچ امتیازی ندارد و مانند جواهر ناب، اشک من هم ارزشی ندارد.

هوش مصنوعی: طغرل به خاطر عشق او دچار شوق و شیدایی شد، و در دل من آتش عشق او شعله‌ور است؛ صدای آهم مثل شعله‌ای در آتش می‌رقصد.