هوش مصنوعی: اگر عقل و فهم من مانند شانه‌ای باشد که در میان زلف‌هایش گم شده، من یک موی او را به دست می‌گیرم و سرنوشت بخت خود را به هم می‌زنم.

هوش مصنوعی: عشق و دل‌باختگی تنها منبع الهام من شده است، و از درد و حسرت جز وحشت چیزی نمی‌بینم. چشمان آهو، نشان از عشق دیوانه‌وار من دارد و می‌خواهم در یاد و خاطرۀ عشق مجنون، تمام احساسات و نوشته‌هایم ثبت شود.

هوش مصنوعی: اشک من به اندازه‌ای ارزشمند است که هیچ چیزی، حتی یاقوت، نمی‌تواند با آن مقایسه شود. غم و درد من آنقدر عمیق است که هر نوع زیورآلات گرانبها نمی‌تواند به آن بپردازد.

هوش مصنوعی: از شدت بی‌تابی، خودکار نمی‌تواند به خوبی بنویسد؛ برای نوشتن حرف اصلی مضمون، باید از میان آن خطی که به دقت کشیده شده، عبور کرد!

هوش مصنوعی: اگر خودت به میدان شهادت نمی‌روی و شهید نمی‌شوی، لااقل کاری کن که دامان آسمان را به رنگ خونین زینت ببخشی، مانند شفق که آسمان را به سرخی می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی که زندگی‌ات پر از آرامش و عشق باشد، باید از خویشتن سخت و خشن فاصله بگیری و به نرم‌خویی و محبت رو بیاوری. هیچ چیز نمی‌تواند بر روی سختی مقاومت کند، حتی اگر به سختی و استحکام فولاد باشد، باز هم برای پاک کردن آن به نرمی و لطافت نیاز است.

هوش مصنوعی: در عشق، هیچ دارویی جز وصال وجود ندارد، زیرا در دل عاشق نشانه‌ای از بیماری نیست که به راحتی قابل تشخیص باشد، مانند رد انگشت فلاطون در اندیشۀ عمیق!

هوش مصنوعی: هرچه کمال و شایستگی انسان بیشتر باشد، شانس و بخت او کمتر خواهد بود. همچنین، ارزش و جایگاه فرد ممکن است به خاطر پایین آمدن و نزولش از اوج ترقی، کمتر شود؛ مانند مجنون که در حال هجوم عاشقانه‌اش به حالت جنون درآمده است.

هوش مصنوعی: عشق و علاقه به یکدیگر ما را از هر مانعی عبور می‌دهد و هیچ تفاوتی بین ما وجود ندارد؛ چه کوه‌ها بلند باشند، چه دشت‌ها هموار.

هوش مصنوعی: چون شبنم که به عشق او در فضایی خوشدل است، تلاش کن و اراده‌ای نیکو داشته باش، چرا که در دنیای ممکنات، جایی برای روحی پایین‌تر از خودت وجود ندارد!

هوش مصنوعی: آیا تو از ساز و نغمه‌های دل‌انگیز باخبر هستی؟ هرگز صدای طشت و کاسه نان را نشنیده‌ای!

هوش مصنوعی: خوشا به حال طغرل که با یک جمله‌اش نمی‌توان در مورد هنر و خلاقیت بدون نقص او قضاوت کرد.