هوش مصنوعی: وقتی سرنوشتم در قصر سختی رقم خورده، من مثل حبابی هستم که از ویرانی و خراب بودن خانه‌ام غمگین نیستم.

هوش مصنوعی: پس از این، با چوب سنبل به زیبایی و لطافت ادب را رقم می‌زنم، زلف او را مشق روشنی می‌کنم تا پریشانی و آشفتگی‌ام را به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: نقش و تصویر من نباید به خاطر لاغری‌ام در قلم خجالت بکشد؛ اگر قلم بماند، مرا به تصویر خواهد کشید!

هوش مصنوعی: به چه چیزهای مهمی از من برایت بگویم؟ دیگر هیچ چیز از من نمانده، جز اینکه تنها به نام انسان بودنم شناخته می‌شوم.

هوش مصنوعی: روزهای جوانی به پایان رسید و زمان پیری فرارسیده است. حالا دیگر تا کی می‌توانم به سرودن شعر و غزل ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر احساس عمیق و آرزوی انسان برای عشق و دوستی است. می‌گوید که در میان دو دنیای مختلف، ارزش و اعتبار او در این است که فقط یک لحظه مهمانی و حضور در کنار معشوق خود را به دست آورد. در واقع، او به معنای عمیق محبت و ارتباط انسانی اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که آن لحظه حضور چقدر ارزشمندتر از هر دو دنیا است.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم به حدی زیاد شده که حتی از طوفان هم بیشتر است. هر لحظه حیا مرا از خود دور می‌کند و به یاد پشیمانی‌ام می‌اندازد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه دوری آن محبوب باعث شده که به شدت نگران و پریشان حال باشم. این را در چهره‌ام می‌توان دید، اگر تو مرا ملاقات کنی و ببینی.

هوش مصنوعی: اگر این نوع رفتار و سلوک باشد، پس جدایی او چیزی جز مرگ نیست و دیگر هیچ مشکلی برای من آسان نخواهد بود.

هوش مصنوعی: من از این که بی‌نصیب هستم، خشنودم که در تقسیم خوشبختی سهمی ندارم؛ اما غم و اندوه، مانند خطی که بر پیشانی‌ام کشیده شده، دائماً با من همراه است.

هوش مصنوعی: عاشقان، مانند گل، لباسی زیبا و دلنشین دارند، اما برای من، که در وفا و صداقت هیچ چیزی ندارم، این لباس به نوعی حس عریانی و برهنگی را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که برای من مانند مردم خوب و مهربان هستی، تو همیشه در نزدیکی من هستی و هیچگاه از من دور نمی‌شوی، اگر واقعاً مرا بشناسی!

هوش مصنوعی: طغرل، تو چه زیبا و دلنشین به این یک بیت از شاه سخن اشاره کردی که باعث شد تمام عالم به فکر و حیرت بیفتد!