طغرل احراری در میان آموزگاران و شاگردان دبستان‌های نوساز شوروی سخنرانی و آن‌ها را به ساختار نو و آیندهٔ روشن دلگرم می‌کرد؛ برای نمونه در سال ۱۹۱۹ میلادی (واپسین سال زندگی وی) که در ده پاخوت فلغر نخستین دبستان نو ساخته شده بود، طغرل به مناسبت سال نو به آن دبستان رفت و در گردهمایی شاگردان ترانه‌های نوروزی خواند که رباعی بالا یکی از آن‌هاست.