هوش مصنوعی: به خاطر وظیفه‌ای که داشتم، سفر به گلستان طوس را انتخاب کردم.

هوش مصنوعی: وقتی از مسیرهای سخت و پرپیچ و خم عبور کردم، وارد خانه‌ای شدم که در آن غم و اندوه وجود داشت.

هوش مصنوعی: دل من تصمیم گرفته است که به سوی پادشاهی برود و سرش را به سختی و غم بگذارد.

هوش مصنوعی: هنگامی که صدای زنگ در صبح عید به گوش می‌رسد، شانس بد و ناپسند مانند یک هندوی سیاه ناگهان ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: در این دشت وسیع، شگفت‌زده و نگرانی دچار شدم و نمی‌دانم باید چه بگویم یا چه اتفاقاتی برای من رخ داده است.

هوش مصنوعی: از منطقه بنگاله تا احمدآباد و سند، در همه‌ی کوچه‌های هر شهر هند قدم زده‌ام.

هوش مصنوعی: در زندگی با افرادی که ناپاک‌اند و راستگو نیستند، برخوردی نداشته‌ام و اگر بخواهم از این موضوع شکایت کنم، شاید حق داشته باشم.

هوش مصنوعی: به خصوص از سوداگران حقه‌باز که بدون داشتن کالایی، پول را از مشتریان می‌گیرند.

هوش مصنوعی: هرکس از بقال چیزی خرید، جز در مورد کشمکش، چون هیچ وقت ترازویی ندید.

هوش مصنوعی: تو نگویی به قصابی که این گوشت را به چه میزان و چه طور می‌خواهد به ترفند و حیله به پوست درآورد.

هوش مصنوعی: وقتی کسی از من پول عقل را بگیرد، به مثل این است که گندم را به نمایش بگذارد تا در باطنش دانه جو را بفروشد.

هوش مصنوعی: من از دست پخت او همیشه در نگرانی هستم که نکند خاک در خوراک من بیفتد.

هوش مصنوعی: اگر ما دلخور یا عبوس باشیم، طعم شیرینی را هم از زندگی می‌گیریم. همان‌طور که پنیر ممکن است به خاطر سرکه ترش شود، زندگی نیز در سایه یأس و ناامیدی، طعمی تلخ و ترش خواهد داشت. اما اگر با خوشی و شیرینی بگذرانیم، همه چیز زیبا و خوشمزه خواهد بود.

هوش مصنوعی: هرجا که لباس خود را بشویم، دستم را می‌دهم به کسی، مانند اینکه بخت خود را سپرده‌ام.

هوش مصنوعی: کفش‌دوز با سوزن به من ضربه‌ای زد و نمی‌دانم چه چیزی را روی کار خودش انجام داد.

هوش مصنوعی: وقتی به طلا فروش بگویم که یک انگشتر بسازد، او باید در خانه‌ام نگین را محکم کند.

هوش مصنوعی: کمانگیر نشان داد که از عشق من چه کشیده است. وقتی درخواست کمان کردم، تیرش بر دل من نشست.

هوش مصنوعی: کار من چنان به تلخی می‌رسد که اگر تیرانداز نبود، این تیر نمی‌توانست از نیشکر هم شیرین‌تر باشد.

هوش مصنوعی: وقتی به دست شما می‌سپارم که سینه‌ام را بی‌پروایانه نشان دهم، این نشان‌دهنده‌ی میل من به آزادی است، همانند غلافی که می‌خواهم از آن خارج شوم.

هوش مصنوعی: چشم من اشک می‌ریزد مانند دُر، و این اشک به خاطر آهی است که از دل برمی‌آید. از نگاه من، جواهری به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم غمگین باشم وقتی که نقش من به او نمی‌چسبد مانند نگینی که روی انگشتر نشسته باشد؟

هوش مصنوعی: من برایت جوهر سیاه می‌فروشم و وقتی که کارم به دست سیاه‌کاران سپرده می‌شود، قلمم مانند مداد می‌شود و به شدت نرم و قابل تغییر می‌گردد.

هوش مصنوعی: نجار دل ساده‌لوح من را تکه‌تکه کرده و آسیب زده است، مانند اینکه تنه درخت را بریدند.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، نه کسی را دیدم که دلش پر از شوری باشد و نه صدای دلنشینی، جز هوای سرد و بی‌روح.

هوش مصنوعی: دل من از گرمای این دشت دور خسته شده و به جایی مثل ته خانه‌ی خاک، مانند یک مور راضی است.

هوش مصنوعی: در این باغ پر از درد و غم، چشمانم به گل‌هایی می‌نگرد که همچون زنبور زرد، خاص و جذاب هستند.

هوش مصنوعی: در این میدان، اسب من به چه چیزی می‌اندیشد؟ زیرا او مانند اسب شطرنج، چیزی جز خود را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: دل من دچار مشکلاتی شده و نمی‌دانم چطور با این احساسات کنار بیایم. در صورتی که نمی‌توانم از دست او فرار کنم، چه کار باید بکنم؟

هوش مصنوعی: در همه‌ی دنیا، هندوستان به خاطر تنوع و فراوانی نمونه‌های انسانی‌اش شناخته شده است و مانند جنگلی پر از آدم‌هاست.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را به چشم تبدیل کرده‌ام، مثل قرص نیل، زیرا در این دنیا هیچ‌چیز بزرگ‌تری از فیل ندیده‌ام!

هوش مصنوعی: اما او نیز به خاطر فقر و تنگدستی، مانند درخت انگور که از این باغ بر روی خود خاک می‌ریزد، احساس ناامیدی و اندوه می‌کند.

هوش مصنوعی: ای هنرمند، به اینجا بیا و با صدای خود لذتی بده که از هنرت به دست آوردن ثروت و خوشی را ممکن می‌سازد.

هوش مصنوعی: وقت صبح فرا رسید، کار خود را آغاز کن و غزل‌های زیبا را به گوش همه برسان.