هوش مصنوعی: در این زمان که صحبت کردن فقط عذاب و زحمت به همراه دارد، اگر چه حرف‌ها قابل فهم هستند، اما هیچ کس نمی‌تواند سخن را درست و به خوبی اندازه‌گیری کند.

هوش مصنوعی: وقتی که نعمت سخن به من رسیده، دوست من از حسادت به من تبدیل به دشمن شده است.

هوش مصنوعی: اندیشه و تصور درباره گفت‌وگو و ارتباط با او از خود ارتباط واقعی بهتر است، زیرا حسد و کینه‌ورزی در آن ارتباط وجود دارد و مفهومی از جدایی و فاصله را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که گفتار به یک مکان مهم و رسمی وارد شود، به گونه‌ای مورد توجه و استقبال قرار می‌گیرد که شایسته آن است.

هوش مصنوعی: یکی می‌گوید چرا این قافیه ناهماهنگ شده و چگونه با این نظم نامنظم همراه شده است؟

هوش مصنوعی: شخصی که در دقت و نکته‌سنجی مهارت دارد، از خود می‌پرسد که چرا این واژه‌ای که باید اول بیاید، در انتها قرار گرفته است؟

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر کسی قادر به فهمیدن یک سخن یا شعر نباشد، نباید به سادگی به تفسیر یا بیان آن بپردازد، چون ممکن است مفهوم واقعی و عمیق آن فراموش شده یا نادیده گرفته شود. به بیان دیگر، گاهی اوقات تفاسیر سطحی و نادرست می‌توانند به برداشت‌های نادرست از معنای اصلی منجر شوند.

هوش مصنوعی: اگر شانس یار باشد، کسی که به نکات ظریف آگاه است می‌تواند به خوبی حرفش را به زبان بیاورد.

هوش مصنوعی: وقتی که شانس من بد شده، چگونه ممکن است که دشمنم از بیان خوب من بهره‌مند شود؟

هوش مصنوعی: من نتوانستم از کلامم مشکلی را حل کنم، چون در نوشتن، نتیجه‌ای از آن نگرفتم.

هوش مصنوعی: در این کار که هیچ نتیجه‌ای از آن نمی‌بینم، در نهایت باید بدانم که پایانش هم نامعلوم است.

هوش مصنوعی: وقتی که شعر به اندازه‌ای زیبا و مهم شود که مانند یک اثر هنری با ارزش باشد، من با دوات و قلم، به شکل موقت و قرضی، آن را به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: کسی که با من سخنی نگفته، اما انتقامی از من نگرفته، چه یاری است.

هوش مصنوعی: هیچ کسی به همراهی من نیامده است تا مرا به خانه‌ی پادشاهی برساند.

هوش مصنوعی: من به سخن و کلامی که عزت و جایگاه شهریاری را به من بخشیده، اعتماد نکردم و به گفته‌هایم نیز ارزش و اعتباری ندادم.

هوش مصنوعی: سخن گفتن باعث شده که دردسرهای زیادی به وجود بیاید و از این حرف‌ها، ضررهای زیادی هم حاصل شده است.

هوش مصنوعی: اگر اتفاقی باعث شود که به کسی عیب و نقصی نسبت داده شود، آن فرد می‌تواند برای آرام کردن خود به دزدی متوسل شود.

هوش مصنوعی: اگر بی تو کسی به تنهایی به فردا بیفتد، بی‌دانش‌ها بر او خواهند خیزید.

هوش مصنوعی: اگر سخن مانند قرآن در نظم و ترتیب باشد، هیچگاه از دستان نویسنده خارج نخواهد شد و تمام خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی قلم بر روی کاغذ حرکت می‌کند، کلمات را با سیاهی خود رقم می‌زند و به نوعی با خاک سیاه کاغذ برابر می‌شود.

هوش مصنوعی: احساسات دلشکسته‌ام را به آرامی بیان می‌کنم، در حالی که از گرمای غم و اندوه رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: من سخنی جدید برای تو آورده‌ام که به دقت و با کوشش آماده شده است، تا نشان دهم که این دشمنی برای خودم است.

هوش مصنوعی: اگر عمرم را صرف اصلاح کردن خود کنم، دل‌ام دیگر از اشتباهات در امان نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در شب و روز به شدت احساس ناامیدی می‌کنم، مانند قلمی در دست کسانی که کافر و تیره‌دل هستند.

هوش مصنوعی: هر چه در زمان نوشتن به ذهن برود، چه به صورت شعر باشد و چه نثر، به دنبال درد و رنج است.

هوش مصنوعی: در زمان اندیشیدن، اینگونه مشخص شده است که باید به محتوای تازه و اصیل توجه کرد تا نتیجه‌ی خوب و مطلوبی به دست آید.

هوش مصنوعی: وقتی که موضوعی جدید و زیبا به من ارائه می‌شود، ناراحتم که کسی ممکن است آن را از من بگیرد یا از من دور کند.

هوش مصنوعی: درختان و گل‌های باغ وجودم به خاطر ترسی که از فصل سکوت دارم، هنوز به bloom نرسیده‌اند.