طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ساقی‌نامه » بخش ۷ - غزلسرایی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>سخن چون سپاه بیان را گرفت</p></div>
<div class="m2"><p>به این فوج، تخت زبان را گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مسلم بود خسروی بر سخن</p></div>
<div class="m2"><p>که دربسته، ملک دهان را گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>چو بر بادپای نفس شد سوار</p></div>
<div class="m2"><p>دو صد قلعه گوش جان را گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>صف آرای ابیات رنگین چو گشت</p></div>
<div class="m2"><p>اقالیم روح و روان را گرفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>چو از سطر، لشکرکشی ساز کرد</p></div>
<div class="m2"><p>به یک نی سواری، جهان را گرفت</p></div></div>

بخش ۸ - مخالف انگیزی سخن

سخن چون سپاه بیان را گرفت
به این فوج تخت زبان را گرفت
مسلم بود خسروی بر سخن
که دربسته ملک دهان را گرفت
چو بر بادپای نفس شد سوار
دو صد قلعه گوش جان را گرفت
صف آرای ابیات رنگین چو گشت
اقالیم روح و روان را گرفت
چو از سطر لشکرکشی ساز کرد
به یک نی سواری جهان را گرفت

بخش ۶ - کیفیت سخنسازی

بخش ۷ - غزلسرایی

سخن چون سپاه بیان را گرفت

به این فوج، تخت زبان را گرفت

که دربسته، ملک دهان را گرفت

چو بر بادپای نفس شد سوار

دو صد قلعه گوش جان را گرفت

صف آرای ابیات رنگین چو گشت

اقالیم روح و روان را گرفت

چو از سطر، لشکرکشی ساز کرد

به یک نی سواری، جهان را گرفت

بخش ۷ - غزلسرایی

اطلاعات