طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اشک آمد و حسرت ز دل ریش نبرد</p></div>
<div class="m2"><p>از وادی بی طاقتی ام پیش نبرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون سیل که آید به سر ریگ روان</p></div>
<div class="m2"><p>برداشت ز جا و همره خویش نبرد</p></div></div>

شمارهٔ ۹

اشک آمد و حسرت ز دل ریش نبرد
از وادی بی طاقتی ام پیش نبرد
چون سیل که آید به سر ریگ روان
برداشت ز جا و همره خویش نبرد

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس اندوه و حسرت شاعر است. او به بی‌طاقتی خود اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند سیلی که به جریان سنگ‌ریزه‌ها می‌آید، احساسات و دردهایش او را می‌برد و نمی‌تواند آن‌ها را با خود همراه کند. به طور کلی، شعر نشان‌دهنده ناتوانی در کنترل احساسات و غم عمیق درونی است.

شمارهٔ ۷

شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: اشک‌هایم جاری شد و غم و حسرتی که از دل شکسته‌ام برمی‌خیزد، نتوانست از این مسیر سخت و ناامیدی‌ام عبور کند.

اشک آمد و حسرت ز دل ریش نبرد

از وادی بی طاقتی ام پیش نبرد

هوش مصنوعی: مثل سیلی که به سمت شن‌های روان می‌آید، از مکان خود حرکت می‌کند و خود را با جریان همراه می‌سازد.

چون سیل که آید به سر ریگ روان

برداشت ز جا و همره خویش نبرد

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده