طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>طفلم من و چرخم به جفا قوت دهد</p></div>
<div class="m2"><p>جایم به ستم، سپهر فرتوت دهد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آن به که ز روی دوستی، مادر دهر</p></div>
<div class="m2"><p>گهواره راحتم ز تابوت دهد</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

طفلم من و چرخم به جفا قوت دهد
جایم به ستم سپهر فرتوت دهد
آن به که ز روی دوستی مادر دهر
گهواره راحتم ز تابوت دهد

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق یک پدر یا مادر نسبت به فرزندش است. شاعر به ضعف و سختی‌های زندگی اشاره می‌کند و می‌گوید که فرزندش به او قوت و انرژی می‌دهد. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که بهتر است که به عشق و محبت مادر زمانه، گهواره فرزندش آرامش و سکون بدهد تا در زندگی دچار مشکلات نشود. در واقع، این شعر ترکیبی از عشق، امید و نگرانی برای آینده است.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: من کودک هستم و زندگی‌ام به سختی می‌گذرانم. روزگار در برابر من ظلم و ستم می‌کند و آسمان هم در این شرایط بی‌رحم و ضعیف به من سختی می‌دهد.

طفلم من و چرخم به جفا قوت دهد

جایم به ستم، سپهر فرتوت دهد

هوش مصنوعی: بهتر است که به دوستانی که عشق و محبت دارند و از روی دوستی عمل می‌کنند، توجه کنیم. این افراد می‌توانند در سختی‌ها و تلخی‌های زندگی ما را آرامش دهند و به جای غم و غصه، شادی و راحتی را به ما هدیه دهند.

آن به که ز روی دوستی، مادر دهر

گهواره راحتم ز تابوت دهد

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده