طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۹۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مگر چاه زنخدانت نمایان گشت در صحرا</p></div>
<div class="m2"><p>که بر دور تو می بینم کبوترهای چاهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گدای عشق باش و ز ابر رحمت سایه پرور شو</p></div>
<div class="m2"><p>که بر باد است رفعت، سایبان پادشاهی را</p></div></div>

شمارهٔ  ۹۳

مگر چاه زنخدانت نمایان گشت در صحرا
که بر دور تو می بینم کبوترهای چاهی را
گدای عشق باش و ز ابر رحمت سایه پرور شو
که بر باد است رفعت سایبان پادشاهی را

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر درباره‌ی ظهور عشق و نشانه‌های آن صحبت می‌کند. چاه زنخدان اشاره به زیبایی و دلربایی معشوق دارد که در صحرا، دنیای عشق، نمایان شده است. همچنین شاعر می‌گوید که باید گدای عشق بود و از رحمت الهی بهره‌برد، زیرا مقام و بزرگی در دنیا ناپایدار و در معرض باد و تغییر است.

شمارهٔ  ۹۱

شمارهٔ  ۹۲

هوش مصنوعی: آیا چیزی در چهره‌ات نمایان شده که در دلِ صحرا کبوترهای چاهی را دور تو می‌بینم؟

مگر چاه زنخدانت نمایان گشت در صحرا

که بر دور تو می بینم کبوترهای چاهی را

هوش مصنوعی: عاشق باش و خود را زیر سایه رحمت خدا قرار بده، چرا که مقام و جایگاه باطل و ناپایدار است و مانند سایه‌ای از بین می‌رود.

گدای عشق باش و ز ابر رحمت سایه پرور شو

که بر باد است رفعت، سایبان پادشاهی را

شمارهٔ ۹۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده