طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۹۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر گل نکند در طلبت آبله از پا</p></div>
<div class="m2"><p>دارد سر هر خار درین ره گله از پا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است</p></div>
<div class="m2"><p>پایم گله از سر کند و سرگله از پا</p></div></div>

شمارهٔ  ۹۲

گر گل نکند در طلبت آبله از پا
دارد سر هر خار درین ره گله از پا
اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است
پایم گله از سر کند و سرگله از پا

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به این موضوع اشاره دارد که اگر عشق و طلب معشوق در دل نباشد، حتی گل‌ها هم نمی‌توانند به انسان آرامش دهند. او بیان می‌کند که در مسیر عشق، هر خار و سختی موجب رنجش می‌شود. همچنین، بی‌معشوق بودن باعث نفاق و جدایی در وجود شاعر است، به طوری که تمام اعضای او از این جدایی رنج می‌برند و هر یک از آنها از دیگری گله دارند. به عبارت دیگر، وجود معشوق و عشق او، برای شاعر مانند یک نیاز ضروری است.

شمارهٔ  ۹۰

شمارهٔ  ۹۱

هوش مصنوعی: اگر گل برای رسیدن به تو درد پا نداشته باشد، در این را ه هر خار هم برایش دردسر و زخم خواهد داشت.

گر گل نکند در طلبت آبله از پا

دارد سر هر خار درین ره گله از پا

هوش مصنوعی: بدن من به قدری بدون تو دچار تفرقه و ناهماهنگی شده که پایم از سرم گله‌مند است و سرم هم از پایم ناراضی.

اعضای مرا بس که به هم بی تو نفاق است

پایم گله از سر کند و سرگله از پا

شمارهٔ ۹۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده