طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۷۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به سر گشودن خمهای می چو دست زدیم</p></div>
<div class="m2"><p>کسی نکرد چو پیمانه دستیاری ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تو غنچه گل و ماخار، اگر شوی هم بزم</p></div>
<div class="m2"><p>به عزتت چه زیان می رسد ز خواری ما؟</p></div></div>

شمارهٔ  ۷۷

به سر گشودن خمهای می چو دست زدیم
کسی نکرد چو پیمانه دستیاری ما
تو غنچه گل و ماخار اگر شوی هم بزم
به عزتت چه زیان می رسد ز خواری ما

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به توصیف لحظاتی از شادی و نوشیدن می‌پردازد. او می‌گوید که در حالی که کسی به یاری ما نمی‌آید و ما به سراغ خم‌های می رفته‌ایم، تو ای گل، اگر هم به ما بپیوندی، از قدرت و عزت تو کم نمی‌شود، هرچند ما در وضعیت نازلی باشیم.

شمارهٔ  ۷۵

شمارهٔ  ۷۶

هوش مصنوعی: وقتی که به می‌نوشی شروع کردیم و می‌آشامیدیم، هیچ‌کس در کنار ما نبود که پیمانه‌دار باشد و به کمک‌مان بیاید.

به سر گشودن خمهای می چو دست زدیم

کسی نکرد چو پیمانه دستیاری ما

هوش مصنوعی: تو مانند غنچه گل هستی و ما خار. اگر در جمع ما قرار بگیری، برای اعتبار و مقام تو چه زیانی دارد که ما در جایگاهی پایین‌تر هستیم؟

تو غنچه گل و ماخار، اگر شوی هم بزم

به عزتت چه زیان می رسد ز خواری ما؟

شمارهٔ ۷۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده