طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر دلم نالان شد از دست بتان، عیبش مکن</p></div>
<div class="m2"><p>کاوش ناحق، به فریاد آورد ناقوس را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>همچو شبنم، آب می گردم ز تاب عارضش</p></div>
<div class="m2"><p>تا ز گلبرگ لب او می ربایم بوس را</p></div></div>

شمارهٔ  ۸

گر دلم نالان شد از دست بتان عیبش مکن
کاوش ناحق به فریاد آورد ناقوس را
همچو شبنم آب می گردم ز تاب عارضش
تا ز گلبرگ لب او می ربایم بوس را

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از درد و رنجی که از عشق و زیبایی معشوقش می‌کشد سخن می‌گوید. او از دیگران می‌خواهد که او را به خاطر ناله‌هایش سرزنش نکنند، زیرا این احساسات ناشی از زیبایی معشوق است. شاعر همچنین توصیف می‌کند که چگونه از شوق و عشق به معشوقش، مانند شبنم درخشان و لطیف می‌شود و آرزو دارد که بوسه‌ای از لب‌های او برباید.

شمارهٔ  ۶

شمارهٔ  ۷

هوش مصنوعی: اگر دل من از رفتار معشوقان ناراحت شود، به آن ایراد نگیر و بی‌جهت به دنبال عیب‌جویی نرو، چون این غم به اندازه‌ای است که صدای ناله‌ام به گوش همه می‌رسد.

گر دلم نالان شد از دست بتان، عیبش مکن

کاوش ناحق، به فریاد آورد ناقوس را

هوش مصنوعی: مانند شبنم، در اثر زیبایی و جذابیت چهره‌اش به حالت آب می‌گردم تا از گلبرگ لب او بوسه‌ای بگیرم.

همچو شبنم، آب می گردم ز تاب عارضش

تا ز گلبرگ لب او می ربایم بوس را

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده