طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۶۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بس که شد مرغ نگاهم بی گل رویت ضعیف</p></div>
<div class="m2"><p>برنمی تابد ز سستی تهمت پرواز را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ساقیا ته جرعه ای در کاسه طنبور کن</p></div>
<div class="m2"><p>تا کند از پرده بیرون نغمه های راز را</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۹

بس که شد مرغ نگاهم بی گل رویت ضعیف
برنمی تابد ز سستی تهمت پرواز را
ساقیا ته جرعه ای در کاسه طنبور کن
تا کند از پرده بیرون نغمه های راز را

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ضعف و ناامیدی خود در غیاب محبوب اشاره می‌کند. نگاهش به محبوب و زیبایی او مانند پرنده‌ای است که از قدرت پروازش کاسته شده. او از ساقی می‌خواهد که جرعه‌ای شراب در کاسه بریزد تا رازهای نهفته و احساسات عمیقش را به بیرون بیاورد و به گوش برساند.

شمارهٔ  ۶۷

شمارهٔ  ۶۸

هوش مصنوعی: چشمان من به خاطر نبود گل روی تو چنان ضعیف و ناتوان شده‌اند که دیگر قدرت پرواز ندارند و فقط به تهمت به آسمان نگاه می‌کنند.

بس که شد مرغ نگاهم بی گل رویت ضعیف

برنمی تابد ز سستی تهمت پرواز را

هوش مصنوعی: ای ساقی، یک جرعه از شراب در جام بریز تا نغمه‌های پنهان و رازها از پس پرده‌ها نمایان شوند.

ساقیا ته جرعه ای در کاسه طنبور کن

تا کند از پرده بیرون نغمه های راز را

شمارهٔ ۶۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده