طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۶۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی</p></div>
<div class="m2"><p>گهی که مادر گیتی کند نوازش ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کسی که بزم نشین غم است، می داند</p></div>
<div class="m2"><p>که همچو شمع ز سوز دل است کاهش ما</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۸

به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی
گهی که مادر گیتی کند نوازش ما
کسی که بزم نشین غم است می داند
که همچو شمع ز سوز دل است کاهش ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از تاثیرات عشق و زیبایی زندگی بر خود صحبت می‌کند. او می‌گوید که مانند دف از ذوق و شادی به خود می‌لرزد و وقتی که جهان به او محبت می‌کند، احساس خوشحالی می‌کند. همچنین، اشاره می‌کند که کسانی که درگیر غم و اندوه هستند، می‌دانند که دل سوزان آنها مانند شمعی است که از سوختن خود کاسته می‌شود. در مجموع، شعر به احساسات عمیق انسانی و رابطه‌اش با عشق و غم می‌پردازد.

شمارهٔ  ۶۶

شمارهٔ  ۶۷

هوش مصنوعی: چهره‌ام را مانند دفی که با شوق نواخته می‌شود، نوازش می‌کند و هر گاهی دنیا به ما محبت می‌کند.

به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی

گهی که مادر گیتی کند نوازش ما

هوش مصنوعی: کسی که در میان مهمانی‌ها و شادی‌ها غم را حس می‌کند، می‌فهمد که مانند شمعی که از دل سوزانش کم‌سو می‌شود، او نیز از درد دلش رنج می‌برد.

کسی که بزم نشین غم است، می داند

که همچو شمع ز سوز دل است کاهش ما

شمارهٔ ۶۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده