طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۶۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که دید رو، ز لب می پرست ما</p></div>
<div class="m2"><p>ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون گل، حریف بستن دستار نیستیم</p></div>
<div class="m2"><p>دستار بسته ای مگر افتد به دست ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ما را چونی به بند تن خویش بسته اند</p></div>
<div class="m2"><p>طغرا مجوی واشدن از بند و بست ما</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۴

از بس که دید رو ز لب می پرست ما
ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما
چون گل حریف بستن دستار نیستیم
دستار بسته ای مگر افتد به دست ما
ما را چونی به بند تن خویش بسته اند
طغرا مجوی واشدن از بند و بست ما

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و محدودیت‌های ناشی از عشق و وابستگی می‌پردازد. شاعر از زیبایی و جذابیت معشوق خود می‌گوید که مانند نرگس در دستان اوست. او اشاره می‌کند که در این دنیای پر از ظواهر، ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم مانند گل، از نزدیکی به معشوق خود محروم شویم. همچنین، شاعر به رنج‌ها و زنجیرهایی که به واسطه تن و جسم بر او تحمیل شده، اشاره کرده و خواهان آزادی از این بندهاست. در واقع، شعر به تضاد بین عشق و رهایی پرداخته و نشان می‌دهد که عشق می‌تواند هم مرز و هم مانع باشد.

شمارهٔ  ۶۲

شمارهٔ  ۶۳

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و دلربایی چهره‌اش، نوشیدنی‌ام در دستم نمانده و همچون نرگس که همیشه در دست می‌ماند، از دستانم خارج شده است.

از بس که دید رو، ز لب می پرست ما

ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما

هوش مصنوعی: ما مانند گل نیستیم که بخواهیم با دستار (پوشش) خود را بیاراییم؛ ما فقط در صورتی به این کار فکر می‌کنیم که خود دستاری به ما داده شود.

چون گل، حریف بستن دستار نیستیم

دستار بسته ای مگر افتد به دست ما

هوش مصنوعی: ما را به چه صورت در بند تن خود گرفتار کرده‌اند، دنبال شناسایی نشو و از این قید و بند رها شو.

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند

طغرا مجوی واشدن از بند و بست ما

شمارهٔ ۶۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده