طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست</p></div>
<div class="m2"><p>سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از بقا رنگی ندارد بر سر آتش سپند</p></div>
<div class="m2"><p>در محبت نیست فرق از بود تا نابود ما</p></div></div>

شمارهٔ  ۶۰

بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست
سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما
از بقا رنگی ندارد بر سر آتش سپند
در محبت نیست فرق از بود تا نابود ما

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس ناامیدی و درد درونی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که با وجود زیبایی‌ها و گل‌های درونش، خارهای ناامیدی قلبش را شکسته است. سبزه‌ای که از خاک دردآلود او می‌روید، نشان‌دهنده اندوه و کشتار احساسات عمیق اوست. شاعر همچنین به بی‌فایده بودن زندگی در کنار آتش عشق اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که در عاشق بودن و یا نبودن هیچ تفاوتی وجود ندارد.

شمارهٔ  ۵۸

شمارهٔ  ۵۹

هوش مصنوعی: به خاطر وجود غم و ناامیدی، دل ما پر از درد و رنج شده است و به همین دلیل، در میان خاکی که مملو از عذاب است، سبزه‌ای ناراحت و غمگین رشد می‌کند.

بس که زان گل در دل ما خار نومیدی شکست

سبزه نالان می دمد از خاک دردآلود ما

هوش مصنوعی: در عشق، هیچ چیز نمی‌تواند ماندگاری داشته باشد؛ مانند رنگی که بر روی آتش سپند می‌افتد و به سرعت محو می‌شود. تفاوتی در عشق نیست که ببینیم چه چیزی وجود دارد و چه چیزی از بین می‌رود.

از بقا رنگی ندارد بر سر آتش سپند

در محبت نیست فرق از بود تا نابود ما

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده