هوش مصنوعی: قسمت اول به این معنی است که شانس و سرنوشت ما مانند کمانی است که تیر برنمی‌تابد و تنها از جایی نامرئی و غیبی می‌تواند به ما برخورد کند. در واقع، این تیر فقط به نشانه ما اصابت می‌کند. بنابراین، به نوعی بیانگر این است که سرنوشت ما تحت تأثیر عوامل و نشانه‌های خاصی قرار دارد که از دسترس ما دور است.

هوش مصنوعی: در این قفس، من، طغرا و بلبلی به دام افتاده‌ایم، در حالی که در جایی که وجود ندارد، آب و غذایی برای ما باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: دانه‌ای که در خاک می‌افتد، به خاطر ترس از شرم زمین، ممکن است با آب شدن، از بین برود و دیگر سبز نشود. به این ترتیب، به نظر می‌رسد که به سرنوشت دانه و نگرانی‌های آن اشاره می‌شود.