طغرای مشهدی » گزیدهٔ اشعار » ابیات برگزیده از غزلیات » شمارهٔ  ۳۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب</p></div>
<div class="m2"><p>تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غنچه من! چون گل مهتاب از بس نازکی</p></div>
<div class="m2"><p>با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۶

جامده آیینه را نزدیک کان دور از ادب
تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را
غنچه من چون گل مهتاب از بس نازکی
با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیبایی و ظرافت غنچه خود اشاره می‌کند که به طرزی نازک و شکننده است، مثل گل مهتاب. همچنین بر این نکته تأکید می‌کند که مانند آیینه‌ای که باید به تکیه‌گاهی محکم نیاز دارد، به حمایت و پشتیبانی نیاز دارد. این شعر نشان‌دهنده fragility (شکنندگی) و نیاز به محبت و توجه است.

شمارهٔ  ۳۴

شمارهٔ  ۳۵

هوش مصنوعی: آینه را به خود نزدیک کن، زیرا کسی که بی‌ادب است به چیزی برای تکیه نیاز دارد و نمی‌تواند به خود تکیه کند.

جامده آیینه را نزدیک، کان دور از ادب

تکیه گاه خویش می خواهد سر زانوت را

هوش مصنوعی: ای غنچه‌ی من! تو به خاطر لطافت و نازک‌بودنت مانند گل‌های شب‌تاب (مهتاب) هستی و به قدری ظریف هستی که نمی‌توانم عطر تو را با عطر یاسمن بشنوم.

غنچه من! چون گل مهتاب از بس نازکی

با دماغ یاسمین نتوان شنیدن بوت را

شمارهٔ ۳۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده