هوش مصنوعی: من به مدت طولانی در دوری و غریبی مانده‌ام، و به قدری از وطن فاصله گرفتم که دیگر یادم نمانده است. همچنین آن‌قدر در این قفس نشستم که دیگر حتی یادم نمی‌آید که چمن و طبیعت چطور هستند.

هوش مصنوعی: نه بوی سمن آن چمن در خاطرم مانده است، نه یاد سرود سروها در ذهنم باقی مانده. سمن از یادم رفته است.

هوش مصنوعی: چرا مانند لاله، که غم و اندوه کمی از آن کم است، دلم برای خودم تنگ نمی‌شود؟ همان‌طور که سوسن از گل جدا شده، من هم پیراهن خود را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: پرواز من به دور شمع، طبیعی است که فراموش کنم سوختن را.

هوش مصنوعی: در غربت، به من گفتند که دیگر درباره وطن صحبت نکن، زیرا نمی‌توانم به آنجا برگردم و به یاد ندارم که چگونه از اینجا بروم.

هوش مصنوعی: در نامه‌ای که می‌خواهم بنویسم، نمی‌دانم نام کدام یک از دوستانم را ذکر کنم، زیرا همه‌ی آن‌ها از ذهنم رفته‌اند و این موضوع مرا اندوهگین می‌کند.

هوش مصنوعی: در حالی که ذهنم پر از اندیشه‌هاست، هیچ کلمه‌ای به زبان نمی‌آید. تنها در سکوت و آرامش، متوجه می‌شوم که حرفی که می‌خواستم بزنم از یادم رفته است.

هوش مصنوعی: من که مثل پسته بی‌خبر هستم، چگونه می‌توانم از لبانم بگویم، در حالی که زبان و دهانم از یادم رفته است؟

هوش مصنوعی: وقتی که طغرا (نقش و نگاره‌ای خاص) به تصویر کشیده شد، یاد داستانی از هند و کدورت آن به ذهنم آمد. اما غم و اندوه ایران در مقایسه با شادابی دکن، از یادم رفته است.